15 augustus 1997
Door zijn woord spreekt God tot de mens. Door woorden, hetzij in de geest, hetzij uitgesproken, neemt ons gebed vaste vorm aan. Maar het belangrijkste is de aanwezigheid van het hart bij Hem tot wie we in het gebed spreken. "Of men al dan niet verhoord wordt, is gelegen niet in de hoeveelheid woorden maar in de vurigheid van ons hart". H. Johannes Chrysostomos, Eclogae ex diversis homiliis. 2, PG 63, 583 A; vert uit Gr.
Het mondgebed is een onontbeerlijk gegeven voor het christelijke leven. Aan de leerlingen, die zich aangetrokken voelden door het gebed in stilte van hun meester, leert Hij een mondgebed: het Onze Vader. Jezus heeft niet alleen de gebeden van de eredienst van de synagoge gebeden, in de evangelies zien wij ook hoe Hij zijn stem verheft om uiting te geven aan zijn persoonlijk gebed, vanaf de uitbundige zegening van de Vader Vgl. Mt. 11, 25-26 tot aan de noodkreet in Getsemane. Vgl. Mc. 14, 36
Deze behoefte om de zintuigen te laten delen in het inwendige gebed beantwoordt aan een eis die voortvloeit uit onze menselijke natuur. Wij zijn lichaam en geest en we ervaren de behoefte om onze gevoelens naar buiten toe te vertalen. We moeten met heel ons wezen bidden om aan onze smeekbede de hoogst mogelijke kracht te verlenen.
Deze behoefte beantwoordt ook aan een goddelijke eis. God is op zoek naar aanbidders in Geest en in waarheid, en zodoende ook naar het gebed dat levendig opstijgt uit de diepte van de ziel. Hij wil ook de uitwendige uitdrukking waardoor het lichaam deelgenoot wordt gemaakt van het inwendige gebed, want daarin wordt Hem het volmaakte eerbewijs gebracht, waarin alles besloten ligt waar Hij recht op heeft.
Omdat het mondgebed uitwendig is en zo volkomen menselijk, is het bij uitstek het gebed bij grote samenkomsten. Maar ook het meest inwendige gebed zou het mondgebed niet kunnen verwaarlozen. Het gebed wordt inwendig in de mate waarin wij ons bewust worden van Hem "tot Wie wij spreken". H. Teresia van Avila, Weg van de volmaaktheid, Camino de perfección. 26 Het mondgebed wordt dan een eerste vorm van het beschouwende gebed.
