Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Immers, "het heilsbestel van het Oude Verbond had als belangrijkste bestaansgrond de komst van Christus, ons aller Verlosser (... ) voor te bereiden". "Ofschoon die boeken ook onvolmaakte en tijdgebonden zaken bevatten", leggen de boeken van het Oude Testament getuigenis af van heel de goddelijke pedagogie van de reddende liefde van God: "Hierin ligt een verheven leer over God, een weldadige wijsheid over het leven van de mens, een bewonderenswaardige rijkdom aan gebeden en tenslotte het geheim van ons heil verborgen". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Goddelijke openbaring, Dei Verbum (18 nov 1965), 15. , vert. uit Lat.

Vanaf het begin tot "de volheid van de tijd" Vgl. Gal. 4, 4 blijft de gezamenlijke zending van het Woord en de Geest van de Vader verborgen, maar deze zending is wel werkzaam. Daarbij bereidt de Geest van God de tijd van de Messias voor en beiden worden, zonder nog ten volle geopenbaard te worden, reeds beloofd, opdat zij op het ogenblik van hun verschijning verwacht en aanvaard worden. Daarom onderzoekt Vgl. Joh. 5, 39.46 de Kerk, wanneer zij het Oude Testament leest Vgl. 2 Kor. 3, 14 , wat de Geest, "die door de profeten heeft gesproken" 1e Concilie van Constantinopel, Credo van Nicea - Constantinopel (31 juli 381) ons over Christus wil zeggen.

Onder "profeten" verstaat het geloof van de Kerk hier al diegenen die de heilige Geest geïnspireerd heeft bij de levende verkondiging en bij de samenstelling van de heilige boeken, zowel die van het Oude als die van het Nieuwe Testament. De Joodse overlevering onderscheidt de Wet (de eerste vijf boeken of Pentateuch), de profeten (bij ons de zgn. historische en profetische boeken) en de geschriften (vooral de wijsheidsliteratuur, in het bijzonder de Psalmen). Vgl. Lc. 24, 44

De verwijderde voorbereiding van het verzamelen van Gods volk begint met de roeping van Abraham, aan wie God belooft dat hij de vader van een groot volk zal worden. Vgl. Gen. 12, 2 Vgl. Gen. 15, 5-6 De directe voorbereiding begint met de uitverkiezing van Israël als het volk van God. Vgl. Ex. 19, 5-6 Vgl. Deut. 7, 6 Door zijn uitverkiezing moet Israël het teken zijn van de toekomstige verzameling van alle volken. Vgl. Jes. 2, 2-5 Vgl. Mi. 4, 1-4 Maar reeds de profeten beschuldigen Israël ervan dat het het verbond verbroken heeft en zich als een ontuchtige vrouw gedraagt. Vgl. Hos. 1. enz. Zij kondigen een nieuw en eeuwig Verbond aan. Vgl. Jer. 31, 31-34 Vgl. Jes. 55, 3 "Dat Nieuwe Verbond heeft Christus ingesteld". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 9

Deze goddelijke pedagogie komt in het bijzonder naar voren in de gave van de Wet Vgl. Ex. 19-20 . De Wet is gegeven als een "opvoeder" om het volk naar Christus te voeren" Vgl. Gal. 3, 24 . De onmacht echter van de Wet om de mens, verstoken van de "gelijkenis" met God, te redden van de zonde Vgl. Rom. 3, 20 , wekken het verlangen naar de heilige Geest op. De klachten van de psalmen getuigen hiervan.

De openbaring van het gebed in het Oude Testament ligt tussen de val en het herstel van de mens, tussen de smartelijke uitroep van God tot zijn eerste kinderen: "Waar zijt gij? (...) Hoe hebt gij dat kunnen doen?" (Gen. 3, 9.13) en het antwoord van de eniggeboren Zoon die in de wereld komt ("Hier ben Ik. (...) Ik ben gekomen, o God om uw wil te doen": (Heb. 10, 5-7)). Zodoende wordt het gebed verbonden met de geschiedenis van de mensen, het is de relatie tot God in de gebeurtenissen van de geschiedenis.