Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De dood is het gevolg van de zonde. Als authentiek vertolkster van de uitspraken van de heilige Schrift Vgl. Gen. 2, 17 Vgl. Gen. 3, 3 Vgl. Gen. 3, 19 Vgl. Wijsh. 1, 13 Vgl. Rom. 5, 12 Vgl. Rom. 6, 23 en de overlevering leert het leergezag van de Kerk dat de dood in de wereld is gekomen door de zonde van de mens. Vgl. Concilie van Trente, 5e Zitting - Decreet over de erfzonde, Sessio V - Decretum super peccato originali (17 juni 1546), 1 Hoewel de mens een sterfelijke natuur bezat, wilde God dat hij niet zou sterven. De dood was dus tegengesteld aan de heilsbeschikkingen van God de Schepper en hij kwam de wereld binnen als gevolg van de zonde. Vgl. Wijsh. 2, 23-24 "De lichamelijke dood, waarvan de mens, als hij niet gezondigd had, 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 18 gevrijwaard zou zijn gebleven", is zo "de laatste vijand" van de mens die overwonnen moet worden. Vgl. Mc. 14, 33-34 Vgl. Heb. 5, 7-8

Sinds deze eerste zonde overspoelt een ware "invasie" van zonden de wereld: de broedermoord door Kaïn gepleegd op Abel; Vgl. Gen. 4, 3-15 de algehele ontaarding ten gevolge van de zonde; Vgl. Gen. 6, 5.12 Vgl. Rom. 1, 18-32 evenzo manifesteert zich in de geschiedenis van Israël de zonde veelvuldig, vooral als ontrouw aan de God van het verbond en als overtreding van de wet van Mozes; ook na de verlossing van Christus manifesteert de zonde zich onder de christenen op talrijke manieren. Vgl. 1 Kor. 1-6 De Schrift en de overlevering van de Kerk houden niet op de aanwezigheid en de universaliteit van de zonde in de geschiedenis van de mens in herinnering te brengen.

Wat wij door de goddelijke openbaring te weten komen, stemt overeen met de ervaring. Immers, wanneer de mens in zijn eigen hart kijkt, ontdekt hij ook dat hij geneigd is tot het kwade en ondergedompeld is in allerlei kwaad dat niet van zijn goede Schepper afkomstig kan zijn. Door keer op keer te weigeren God als zijn oorsprong te erkennen heeft de mens de juiste orde, die hem op zijn laatste doel richtte verbroken en daarmee ook heel de ordening zowel met betrekking tot zichzelf als tot de andere mensen en al het geschapene. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 13. § 1. vert. uit Lat.

Door de uitstraling van deze genade werd het leven van de mens in al zijn dimensies gesterkt. Zolang de mens een innig contact met God bleef houden, hoefde hij noch te sterven, Vgl. Gen. 2, 17 Vgl. Gen. 3, 19 noch te lijden. Vgl. Gen. 3, 16 De innerlijke harmonie nu van de menselijke persoon, de harmonie tussen man en vrouw, Vgl. Gen. 2, 25 de harmonie tenslotte tussen het eerste mensenpaar en heel de schepping was de staat die "oorspronkelijke gerechtigheid" genoemd wordt.