Het laten vallen van de H. Hostie in de kelk of in de handen van de gelovigen

(Fr. Z. Blog) - Queritur (de vraag):

Tijdens de H. Mis is de priester laat de priester een partikel van de H. Hostie in de kelk 'vallen'. Anderzijds wordt op basis van menig protocol in deze coronatijd de priester verplicht de H. Hostie te laten 'vallen' in de hand van de gelovige, al dan niet met behulp van een pincet. Waarom is het ene - het laten van vallen van de Hostie in de kelk - geen probleem en waarom is het andere - het laten vallen van de H. Hostie in de hand van de gelovige - wel een probleem?

Dus, wat is het?  Is het laten vallen van de hostie oké of niet?

Heel slim en leuk geprobeerd.  En het is een goede vraag, want het laat ons toe om in een paar belangrijke momenten tijdens de Mis nader te verklaren...

Vergeet niet: Wij zijn onze riten!   Wij behoren onze riten te kennen, zodat we kunnen weten wie we als katholieken zijn.  Filosofen riepen, in navolging van de inscriptie in de tempel van Apollo in Delphi, "γν? θι σεαυτ? ν! ... Gnothi seauton!"  Latijn: Temet nosce!    "Ken uzelf!"  Laten we onszelf wat beter leren kennen door deze vraag.

Laten we twee dingen bekijken.

Ten eerste de priester consecreert de Eucharistie in een tweevoudige consecratie om de scheiding tussen het Bloed en de Heer te laten zien, dat wil zeggen, zijn dood.   Later komt de ritueel van het breken, waarbij de Hostie wordt gebroken.  Thomas van Aquino interpreteert de fractio panis op drie manieren: het vertegenwoordigt

1. het breken van het Lichaam van de Heer tijdens het Lijden (zoals uit Adam een rib werd genomen zo wordt de Nieuwe Adam aan het kruis doorboord,
2. de drie fasen van Zijn Lichaam (onder de mensen, in het graf, in de hemel) en
3. de genaden die voortvloeien uit het Lijden van Christus (eenheid van de Kerk, de vrede van Christus uitstrekkend over de hele aarde, etc.).  ).

Merk op dat de priester alle aanwezigen begroet met een "Vredeswens", terwijl hij driemaal het kruisteken maakt met het fragment van de Hostie van de rand tot rand van de kelk.

In Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten
Institutio Generalis Missalis Romani
Algemeen Statuut van het Romeins Missaal - Editio typica tertio 2002 / emendata 2008
(18 maart 2002) wordt gesproken besproken dat de priester een deel van de Hostie in de kelk moet laten vallen. Ook in Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten
Redemptionis Sacramentum
Het Sacrament van de verlossing - Wat nageleefd en vermeden dient te worden met betrekking tot de allerheiligste Eucharistie
(25 maart 2004) komt dit ter sprake.

Vervolgens is er de vermenging.  De priester heeft de instructie, is verplicht, om een deeltje van Hostie, dat hij tijdens de fractio panis heeft afgebroken, in de kelk in het Kostbare Bloed te laten vallen. Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, Algemeen Statuut van het Romeins Missaal - Editio typica tertio 2002 / emendata 2008, Institutio Generalis Missalis Romani (18 mrt 2002), 83.155  Het Latijn is: "Particulam ipsam immittit in calicem... Hij introduceert/stuurt/laten vallen dat deeltje in de kelk". Omdat zijn handen nog steeds boven de kelk zijn vanwege de "Pax Domini", gooit hij het deeltje niet weg, maar laat hij het gewoon vallen... ja, laat het vallen... in het Kostbaar Bloed.

Waarom?

De rite van de vermenging wordt ook wel het fermentum genoemd, wat het woord is voor "gisten". Het weer samenkomen van het Bloed en het Lichaam in dit moment symboliseert een aantal dingen:

1. net zoals een klein beetje zuurdesem het hele deeg aantast, zo zou dit deeltje en zijn vermenging de hele Kerk moeten doordesemen met de vrede die werd afgeroepen bij het "Pax Domini",
2. het moment dat het deeltje in het Kostbaar Bloed komt is als het ware het weer samengaan van de levenskracht van het Lichaam met het Lichaam in de Opstanding,
3. en hoewel de rest van de Hostie en het Kostbaar Bloed nog steeds gescheiden zijn, toont de vermenging aan dat ze een eenheid zijn, beide zijn Lichaam, Bloed, ziel en goddelijkheid van de Heer in één Sacrament, niet twee.

Hier moeten we een belangrijk onderscheid maken.

Er is een verschil tussen

1. de priester of iemand met ongewijde handen die een Hostie op de ongewijde hand van een communicant laat vallen; en
2. de priester met gewijde handen laat een fragment van de Hostie vallen - met behulp van een duizendjarig gesanctioneerd ritueel - in het Kostbare Bloed van Christus dat in een gewijde kelk is.

Het is niet alleen een kwestie van het fysiek laten vallen van een hostie.  Er is meer aan de hand.

Een oud axioma in het Latijn is misschien voor de meesten van jullie bekend: "Quidquid receptpitur in modo receiveris receptpitur... Dat wat ontvangen wordt, wordt ontvangen op de manier van degene die ontvangt."  Dit geldt meestal voor kennis en hoe soorten worden ontvangen, maar naar analogie, omdat de Heer ook geïncarneerde Logos is, kan het ook hier nuttig zijn. De ongewijde omgekeerde hand is niet

1. de plaats waar het sacramentele voedsel van de Eucharistie wordt ontvangen en
2. het is niet gewijd, zoals bij het chrisma om de houder of rustplaats van de Eucharistie te zijn voordat het wordt geconsumeerd.   

De mond is de juiste plaats om de sacramentele voeding van de Eucharistie te ontvangen. De hand, dat niet eet, is niet geproportioneerd naar de heilige soort van de Eucharistie door de zalving met het chrisma ten tijde van de wijding die de priester in capite Christus doet veranderen. De mond ontvangt op de manier van een mond, voor het eten, en de hand ontvangt op de manier van een hand, voor... wat dan ook.

In Aeschylus' Prometheus Bound gaat Oceanus naar Prometheus en waarschuwt hem: "Ken uzelf!"  Met andere woorden: "Probeer niet datgene te doen wat niet voor jou van belang is."  We weten wat er met Prometheus is gebeurd. Er waait een Prometheusgeest door de Kerk in deze tijd van het Wuhan Lockdown Virus. Niet om plagiaat te plegen, want ik ben niet de enige die dit zegt, er zijn er in de leiding van de Kerk die de geestelijken van hun vuur beroven en de leken van hun identiteit beroven door middel van een subtiel neerbuigende klerikalisering. De Communie in de hand maakt deel uit van dit Prometheusproject.

Hmmm... Communie op de hand en Prometheïsme... misschien zelfs Promethean Neo-Pelagianisme? Het pelagianisme heeft te maken met het zelf doen, zonder hulp, zoals de ipso facto zelfcommuniceren die plaatsvindt met de Communie op de hand. Nee? En het gebaar van de hand uitsteken om te nemen, in plaats van de nederige ontvangst op de tong, heeft een nogal zelf-geabsorbeerde uitstraling. Nee? 

Vert. uit het Engels en bewerking: redactie

Publicatiedatum: 13 mei 2020
Laatst bewerkt: 14 juni 2020