Dit is de diepste reden waarom in de goddelijke liturgie, in het heilige offer van de Mis, het de gewijde predikant moet zijn die, als handelend in persona Christi, het Brood der Engelen uitdeelt aan de mededeelnemers.
Deze manier van ontvangen - die het Oosten en het Westen gemeen hebben - symboliseert en benadrukt meerdere waarheden tegelijk.
1. Degene die de voeding doet is Christus. Ik voed mezelf niet.
2. Ik ben in feite niet in staat om mijzelf bovennatuurlijk te voeden; ik moet gevoed worden, zoals een klein kind, een bejaarde of iemand die gehandicapt is. Ja, ik ben in staat om naar voren te komen naar de communiebank, in tegenstelling tot de verlamming die in het Evangelie op de brancard wordt gedragen; maar als ik eenmaal de drempel van de goddelijkheid heb bereikt, is het noodzakelijk dat ik - voor mezelf en voor anderen - laat zien dat ik op deze drempel moet knielen of een passieve houding moet aannemen en mijzelf moet laten handelen. Ik ben er niet om mezelf te voeden als een autonome agent, of om iets te verzamelen wat ik kan toevoegen aan mijn persoonlijke levensportefeuille; ik ben veeleer "opgedrongen" en dus veranderd. Het goddelijke voedsel is krachtiger dan ik, en ik geef me eraan over.
3. Het voedsel komt onmiddellijk in mijn lichaam binnen - dat wil zeggen, ik geef me over aan de invoeging van het Woord van buitenaf, en maak mezelf passief en ontvankelijk voor het Woord. In één woord, kwetsbaar. Ik ben niet "in controle"; ik ben niet degene die de voorwaarden of de timing bepaalt waaronder Christus op mij zal handelen. Door naar voren te komen en me te onderwerpen aan de hand van een ander, geef ik mijn meesterschap op. Er is geen moment tussen ontvangst en eten; ontvangen is eten.
4. Er is een duidelijk hiërarchisch onderscheid tussen degene die het goddelijke geschenk geeft en degene die het ontvangt. De traditionele westerse praktijk zegt dit voor één keer nog duidelijker dan de oosterse praktijk. In het Oosten moet de communicant meestal zijn benen buigen of een beetje hurken om zijn mond in de juiste hoek te brengen zodat de lepel zijn kostbare vracht kan afzetten, maar in het Westen is er, omdat de communicant knielt voor een altaarstang of prie-dieu terwijl de priester of diaken blijft staan, een zeer sterke differentiatie van personen en handelingen. De relatie doet denken aan beken die van een bergtop naar beneden stromen, of aan de afdaling van de duif op de gedoopte. De overdracht van het manna "van bovenaf" doet denken aan de afdaling van de Zoon van God in zijn Menswording, om ons op te tillen naar zijn hemelse glorie.
Voorts: Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten
Redemptionis Sacramentum
Het Sacrament van de verlossing - Wat nageleefd en vermeden dient te worden met betrekking tot de allerheiligste Eucharistie
(25 maart 2004) herhaalt dat de liturgische norm in de Novus Ordo het ontvangen van de H. Communie op de tong is. Een individuele Bisschop of Bisschoppenconferentie is niet gerechtigd een liturgische norm af te schaffen of tijdelijk op te heffen. In de Vetus Ordo volgens het Missaal van 1962 kent alleen maar de Tongcommunie.
Zie ook een artikel op de website New Liturgical Movement
Publicatiedatum: 28 februari 2020
Laatst bewerkt: 8 juni 2020
