Tijdens de 7e Wereldbijeenkomst van Gezinnen, 30/5 – 3/6/2012, werd op zaterdagavond 2 juni een Paus Benedictus XVI - Toespraak
Avondwake met getuigenis van gezinnen uit de wereld
Tijdens 7e Wereldontmoeting voor Gezinnen - Park in Bresso (bij Milaan)
(2 juni 2012), waarin een vijftal gezinnen hem vragen stelden. In tegenstelling tot huwelijksmodellen uit het verleden, veronderstelt een huwelijk vandaag dat men verliefd is, maar opdat een huwelijk duurzaam blijft, volstaat dit niet: verliefdheid moet betere wijn worden, zoals in Kana - rede en wil moeten erbij komen.
Serge en Fara komen uit Madagascar, zij zijn vier jaar verloofd en studeren in Italië: zij zullen trouwen als ze afgestudeerd zijn. Zij vroegen tijdens de wake in Bresso aan de Paus de betekenis van het woord “altijd”: “een woord dat angst aanjaagt” en “tegelijk aantrekt”, gaven ze toe.
Benedictus XVI bracht verschillende soorten huwelijk in herinnering, bijvoorbeeld het huwelijk volgens Afrikaanse gewoonten en het westerse huwelijk. Op het einde van de 19e eeuw overheerste in Europa een ander soort huwelijk. Het was een “contract tussen stammen om het patrimonium te beschermen”. Hij gaf als voorbeeld een dorp waar hij in zijn jeugd leefde, om aan te tonen dat het toen ook nog zo was. “Vandaag is het huwelijk niet meer gebaseerd op de wil van anderen, maar is het een vrije keuze die voorafgegaan wordt door het feit verliefd te worden en de verloving. Dikwijls denkt men dat liefde op zich het “voor altijd” kan waarborgen, dat zij absoluut is, doch zo is het niet.”
“Het is mooi verliefd te zijn, maar het is niet eeuwig, zoals een gevoel ook niet voor altijd is.” De overgang van verloving naar huwelijk voorziet een reeks innerlijke ervaringen; rede en wil moeten in het verlangen van de liefde ook een rol spelen. Sinds de 19e eeuw, met het nieuwe belang dat aan de persoon en aan de vrijheid van de persoon gehecht werd, is het huwelijk gefundeerd op een persoonlijke keuze, op het feit verliefd te zijn en op de verloving. Men dacht dat dit “het enige juiste model was, gewaarborgd door liefde voor altijd”; “helaas, zo is het niet”, stelt de Paus vast. Wat dan ontbreekt, is de overgang van verliefdheid naar huwelijk, namelijk een “beslissing”, een “innerlijke ervaring” die de liefde “zuivert”: heel de persoon is erbij betrokken, met zijn bekwaamheden; liefde rijpt dankt zij de “onderscheiding” die voltrokken wordt door rede en wil.
Daarom wordt in de ritus van het huwelijk door de Kerk de vraag gesteld: “wilt gij?”, “zijt gij vastbesloten?”. “Echte liefde impliceert rede en wil, een zuiveringsweg, opdat de liefde groter, dieper wordt, zodat de persoon kan zeggen: ja, dat is mijn leven”.
Benedictus XVI gaf een zeer gewaardeerde (met applaus) commentaar op het Evangelie van de Bruiloft te Kana (Joh. 2) en vergeleek de “eerste wijn” met het moment van de verliefdheid. Daarna moet “andere wijn” komen, die heeft kunnen “gisten”, “rijpen”, dat is de “definitieve liefde”, deze “tweede wijn, is beter dan de eerste”.
Tenslotte benadrukte de Paus dat “het ik” in dit engagement “niet geïsoleerd is, er is de gemeenschap, de parochie, de Kerk, de vrienden”, een “juiste levensgemeenschap met de anderen, met gezinnen die dezelfde ervaring delen, hetzelfde leven en hetzelfde geloof, steunend op elkaar: dat is heel belangrijk”.
Vert. Sorores Christi
Bron; Zenit.org
Publicatiedatum: 2 juni 2012
Laatst bewerkt: 6 juni 2012
