In de Buitengewone Vorm van de Romeinse Ritus wordt het feest van Onze Heer Jezus Christus, Koning gevierd op de laatste zondag van oktober want dan "alvorens wij de glorie van alle heiligen (1 november) vieren, (wordt) de roem en heerlijkheid verkondigd van Hem die in al Zijn heiligen en uitverkorenen triomfeert," zoals Paus Pius XI het aangeeft (Paus Pius XI - Encycliek
Quas Primas
Over het feest van Christus Koning
(11 december 1925)) Bij de herziening van de liturgische kalender – vanwege de vernieuwing van de liturgie voortvloeiend uit het Tweede Vaticaans Concilie – is dit feest verplaatst van de Paus Pius XI - Encycliek
Quas Primas
Over het feest van Christus Koning
(11 december 1925) naar de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Bij deze verplaatsing is ook de naam gewijzigd in "Christus, Koning van het heelal" en daarmee is een ander accent gegeven aan de inhoud van dit hoogfeest.

Soevereine gezag
Bij de instelling van het feest van het koningschap van Christus in 1925 wilde paus Pius XI – zoals hijzelf schreef in zijn Encycliek ‘Paus Pius XI - Encycliek
Quas Primas
Over het feest van Christus Koning
(11 december 1925)’ – vooral het soevereine gezag van Christus bevestigen tegenover het toenemende atheïsme en de secularisatie van de maatschappij. Dit koningschap van Christus, de Heer, strekt zich uit tot allen en niet alleen tot de mensen die Christus belijden.
Omdat de feesten Openbaring des Heren, Pasen en Hemelvaart van de Heer reeds feesten zijn waarop wij de soevereine heerschappij van Christus vieren, heeft men bij de herziening in 1970 het kosmisch en eschatologisch karakter van het koningschap van Christus meer in het licht willen plaatsen. Zo is dit feest geworden het feest van Christus die de koning is van het heelal. Christus’ koningschap strekt zich uit vanaf de schepping van al wat zichtbaar en onzichtbaar is tot aan het uiteindelijk herstel op de laatste dag, want “het heelal is geschapen door Hem en voor Hem” (Kol. 1, 16).

Eindtijd
Door de plaatsing op de laatste zondag van de tijd door het jaar past dit feest goed in de thematiek van die zondagen en die van de eerste zondagen van de Advent. Op die zondagen gaan in de liturgie de gedachten sterk uit naar de eindtijd, zoals blijkt in de Schriftlezingen. Dan gedenken wij de wederkomst des Heren, die wij belijden in de geloofsbelijdenis: “Hij zal wederkomen in heerlijkheid om te oordelen levenden en doden en aan zijn rijk komt geen einde.”
Iedere gelovige zal zich laten leiden door God als zijn koning en hij zal aan de geestelijke wetten gehoorzamen, want van ons wordt gevraagd dat wij de vruchten van de Geest voortbrengen. Dan zal de Heer in ons als in een geestelijk paradijs vertoeven, zo zegt de priester Origenes (+ 253) in zijn boek over het gebed Vgl. Origenes van Alexandrië, Over het gebed, De Oratione Op die manier is duidelijk dat het koningschap van Christus van geestelijke aard is zoals Hijzelf voor Pilatus zegt: “Mijn koningschap is niet van deze wereld” (Joh. 18, 36).