Helaas hebben ouders tegenwoordig, ook in christelijke kringen, reden om zich zorg te maken over de stabiliteit van het toekomstig huwelijk van hun kinderen. Toch moeten zij, ondanks het toenemend aantal echtscheidingen en de groeiende crisis in de gezinnen, daar toch optimistisch op reageren en zich erop toeleggen om aan hun kinderen een diep christelijke vorming te geven die hen in staat zal stellen om de uiteenlopende moeilijkheden te overwinnen.

De liefde voor de kuisheid, waartoe de ouders helpen opvoeden, bevordert het wederzijds respect tussen man en vrouw; ze maakt dat men kan meevoelen, dat men verdraagzaam en edelmoedig kan zijn, en vooral geeft ze een offervaardige geest, voorwaarde voor de duurzaamheid van de liefde. Zo zullen de kinderen aan het huwelijk beginnen met de realistische wijsheid waarover Paulus spreekt als hij de mensen voorhoudt dat man en vrouw elkaar in liefde steeds moeten geven waarop ze recht hebben en dat zij met geduld en genegenheid voor elkaar moeten zorg dragen. Vgl. 1 Kor. 7, 3-6 Vgl. Ef. 5, 21-23

Door deze verwijderde vorming tot kuisheid in het gezin leren jongeren om seksualiteit te beleven als iets wat de hele persoon betreft, en seksualiteit niet los te koppelen van liefde – als zelfgave verstaan – en evenmin de liefde tussen man en vrouw los te koppelen van het gezin.

Eerbied van de ouders voor het leven en het geheim van de voortplanting zal het kind of de jonge mens behoeden voor de verkeerde opvatting dat de twee aspecten van de huwelijksdaad – eenwording en voortplanting – naar believen kunnen worden losgekoppeld. Op deze wijze zal men inzien dat het gezin een essentieel deel is van de roeping tot het huwelijk.

Bij de christelijke opvoeding in het gezin tot kuisheid mag er niet over gezwegen worden dat het ernstig zedelijk kwaad is als in het huwelijksleven de eenwording los wordt gemaakt van de voortplanting. Dit gebeurt vooral bij het gebruik van voorbehoedmiddelen en bij kunstmatige bevruchting. In het eerste geval zoekt iemand seksuele bevrediging, maar grijpt in de huwelijksdaad in om bevruchting te voorkomen; in het tweede geval tracht men, door in plaats van de huwelijksdaad een technisch middel te gebruiken, tot bevruchting te komen. Dit gaat in tegen de huwelijksliefde zoals ze werkelijk moet zijn, en tegen de volledige gemeenschap tussen man en vrouw.

De vorming van jonge mensen tot kuisheid dient dus een voorbereiding te zijn op verantwoord vaderschap en moederschap “die direct betrekking hebben op het ogenblik dat man en vrouw door ‘volkomen één te worden’ ouders kunnen worden. Het is een ogenblik van bijzondere waarde zowel voor hun onderlinge verhouding als voor de dienst aan het leven: zij kunnen ouders worden – vader en moeder – door het leven mee te delen aan een nieuw menselijk wezen. De beide betekenissen die in de huwelijksdaad besloten liggen, die van de eenwording en die van de voortplanting, kunnen niet kunstmatig gescheiden worden zonder de ware identiteit van de huwelijksdaad zelf aan te tasten.” H. Paus Johannes Paulus II, Brief, Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin, Gratissimam sane (2 feb 1994), 12 Vgl. H. Paus Paulus VI, Encycliek, Het menselijk leven en geboorteregelingen, Humanae Vitae (25 juli 1968), 12 Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 2366

Ook dient aan de jonge mensen duidelijk gemaakt te worden hoe ernstig steeds de gevolgen zijn als seksualiteit gescheiden wordt van voortplanting, wanneer iemand overgaat tot toepassing van sterilisatie en abortus, of vóór en buiten het huwelijk seksuele activiteit beoefent die los staat van de huwelijksliefde.

De morele orde en de eendracht onder de echtgenoten in het gezin hangen voor een groot deel af van dit tijdig gegeven, in Gods plan passende onderricht in de eigen structuur van de seksualiteit en het diepste wezen van het huwelijk.

Wanneer ouders hun recht en plicht uitoefenen, hun kinderen op te voeden tot kuisheid, kunnen zij ervan overtuigd zijn dat zij hen helpen om op hun beurt een hecht en saamhorig gezin te vormen, dat zo, voor zover dat mogelijk is, een voorsmaak geeft van het paradijs: “Hoe zou ik de vreugde onder woorden kunnen brengen van een huwelijk dat bij elkaar is gebracht door de kerk, door de wederzijdse gave is bekrachtigd, bezegeld is met een zege, door de engelen is afgekondigd en door de Vader is geratificeerd… Beiden zijn ze broeder en zuster, dienaren van elkaar; onder hen is naar lichaam of geest geen scheiding… Christus vindt in hen Zijn vreugde en zendt hun Zijn vrede; waar de twee zijn, is ook Hij aanwezig, en waar Hij aanwezig is, is er voor kwaad geen plaats meer.” Vgl. Tertullianus, Ad Uxorem. II, VIII, 6-8:CCL I, 393-394 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 13