Waar de christelijke ouders voor de taak staan hun kinderen op te voeden tot liefde, zullen zij wellicht allereerst gaan beseffen dat hun echtelijke liefde daarbij als uitgangspunt dient. Zoals de Encycliek H. Paus Paulus VI - Encycliek
Humanae Vitae
Het menselijk leven en geboorteregelingen
(25 juli 1968) zegt, laat deze echtelijke liefde “ons eerst dan haar ware aard en adel zien, wanneer wij haar beschouwen in haar laatste oorsprong, in God die liefde is Vgl. 1 Joh. 4, 8 en die ‘de Vader is naar wie alle vaderschap in de hemel en op aarde genoemd wordt’ (Ef. 3, 15). Verre van dat het huwelijk dus uit het toeval of uit een blinde samenloop van natuurkrachten voortkomt, is het een wijze en voorzienige instelling van de goddelijke Schepper om zijn liefdesplan in de mensen tot werkelijkheid te maken. Daarom streven de echtgenoten door de wederzijdse overgave, die aan hen en uitsluitend aan hen beiden eigen is, naar de persoonsgemeenschap waardoor zij elkaar vervolmaken om met God samen te werken aan de verwekking en opvoeding van nieuwe levens. Voor hen die door het heilig doopsel zijn gereinigd, bezit het huwelijk bovendien de waardigheid van een sacramenteel genadeteken, doordat het de vereniging van Christus en de kerk afbeeldt.” H. Paus Paulus VI, Encycliek, Het menselijk leven en geboorteregelingen, Humanae Vitae (25 juli 1968), 8

In de H. Paus Johannes Paulus II - Brief
Gratissimam sane
Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin
(2 februari 1994) wijst de paus erop dat “het gezin een gemeenschap is van personen, voor wie de eigen wijze van bestaan en samenleven gemeenschap is: communio personarum.” H. Paus Johannes Paulus II, Brief, Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin, Gratissimam sane (2 feb 1994), 7 Herinnerend aan de leer van Vaticanum II leert de paus dat dergelijke gemeenschap “een zekere gelijkheid inhoudt tussen de eenheid van de goddelijke personen en de eenheid van de kinderen van God in waarheid en liefde”. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 24 “Deze bijzonder inhoudrijke en pregnante formulering bevestigt vooral wat de diepste identiteit van iedere man en iedere vrouw uitmaakt. Deze identiteit bestaat in het vermogen in liefde en waarheid te leven; wat meer is, zij bestaat in de behoefte aan waarheid en liefde als fundamentele dimensie van het leven van de persoon. Deze behoefte aan waarheid en liefde stelt de mens open zowel voor God als voor de schepsels: zij stelt hem open voor andere personen, voor het leven ‘in gemeenschap’, in het bijzonder voor huwelijk en gezin.” H. Paus Johannes Paulus II, Brief, Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin, Gratissimam sane (2 feb 1994), 8

Zoals de Encycliek H. Paus Paulus VI - Encycliek
Humanae Vitae
Het menselijk leven en geboorteregelingen
(25 juli 1968) zegt, heeft de echtelijke liefde vier kenmerken: ze is menselijke liefde (dat wil zeggen zinnelijke en geestelijke liefde) en ook alomvattende, trouwe en vruchtbare liefde. Vgl. H. Paus Paulus VI, Encycliek, Het menselijk leven en geboorteregelingen, Humanae Vitae (25 juli 1968), 9

Deze kenmerken zijn gebaseerd op het feit dat “man en vrouw zich in het huwelijk zo aan elkaar hechten dat zij – volgens de woorden van het boek Genesis – ‘één vlees’ worden (Gen. 2, 24). Hoewel man en vrouw somatisch verschillend zijn, hebben zij als twee menselijke subjecten op grond van hun lichamelijke constitutie, op gelijke wijze deel aan het vermogen te leven ‘in waarheid en liefde’. Dit vermogen, dat karakteristiek is voor het menselijk wezen als persoon, heeft tegelijkertijd een geestelijke en een lichamelijke dimensie… Het gezin dat hieruit voortkomt, ontleent zijn innerlijke hechtheid aan het verbond tussen de gehuwden, dat Christus tot sacrament verheven heeft. Het ontleent zijn gemeenschapskarakter, ja zijn kenmerken als ‘gemeenschap’, aan die fundamentele gemeenschap van gehuwden die voortgezet wordt in de kinderen: ‘Bent u bereid kinderen als geschenk uit Gods hand te aanvaarden, hen in uw liefde te laten delen en hen op te voeden?’, vraagt de celebrant tijdens de huwelijksritus. Het antwoord van de gehuwden komt overeen met de diepste waarheid van de liefde die hen verenigt.” H. Paus Johannes Paulus II, Brief, Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin, Gratissimam sane (2 feb 1994), 8 Met op dezelfde wijze geformuleerde woorden verbinden de echtelieden zich aan elkaar en beloven “eeuwige trouw”, Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, Het Huwelijk, Ordo celebrandi Matrimonium (19 mrt 1969), 60 aangezien hun trouw voortvloeit uit deze persoonsgemeenschap die geworteld is in het plan van de Schepper, in de Liefde van de Drie-eenheid en in het sacrament dat het beeld is van de trouwe eenheid tussen Christus en zijn kerk.

Het christelijk huwelijk is een sacrament, waarbij de seksualiteit een onderdeel vormt van de weg naar heiligheid, door een band die versterkt is door de onlosmakelijke eenheid van het sacrament: “De gave van het sacrament is tegelijk roeping en opdracht voor de christelijke gehuwden, opdat zij voor altijd trouw blijven aan elkaar, alle beproevingen en moeilijkheden ten spijt, in edelmoedige gehoorzaamheid aan de heilige wil van de Heer: ‘Wat God verbonden heeft, scheide de mens niet’.” H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 20