Bij de opvoeding van hun kinderen tot kuisheid zijn er drie doelstellingen:

1. in het gezin een positief klimaat scheppen van liefde, deugd en eerbied voor Gods gaven, met name voor het geschenk van het leven; Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de waarde en de onaantastbaarheid van het menselijk leven, Evangelium Vitae (25 mrt 1995), 97
2. de kinderen helpen om geleidelijk de betekenis van seksualiteit en kuisheid te begrijpen , waarbij men ze in hun ontwikkeling begeleidt met voorlichting, voorbeeld en gebed;
3. de kinderen helpen hun eigen roeping tot het huwelijk of tot godgewijde maagdelijkheid omwille van het Rijk der hemelen te ontdekken en te verstaan, in harmonie met en onder eerbiediging van hun opvattingen, voorkeuren en gaven van de Geest.

Andere opvoeders kunnen bij deze opdracht behulpzaam zijn, maar zij kunnen de ouders niet vervangen, want daarvoor zijn ernstige belemmeringen van fysieke en morele aard. Over dit punt heeft het magisterium van de kerk zich, met betrekking tot het gehele opvoedingsproces van de kinderen, Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 36-37 duidelijk uitgesproken: “De opvoedingsplicht van de ouders is zo belangrijk, dat ze moeilijk kan worden vervangen, wanneer ze ontbreekt. De ouders moeten inderdaad een gezinsmilieu scheppen, bezield door de liefde en de eerbied tegenover God en de mensen, waardoor de volledige persoonlijke en sociale opvoeding van de kinderen wordt begunstigd. Het gezin is dan ook de eerste school van de sociale deugden die alle gemeenschappen nodig hebben.” 2e Vaticaans Concilie, Verklaring, Over de Christelijke opvoeding, Gravissimum Educationis (28 okt 1965), 3

Feitelijk is de opvoeding een zaak van de ouders in zoverre het opvoedingswerk een voortzetting is van het verwekken van het kind; het is bovendien een ‘schenken’ van het menszijn door beide ouders H. Paus Johannes Paulus II, Brief, Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin, Gratissimam sane (2 feb 1994), 16 aan hun kinderen tot wie zij zich plechtig bij de viering van hun huwelijk hebben verplicht. “De ouders zijn de eerste en belangrijkste opvoeders van hun kinderen en hebben ook op dit gebied een fundamentele bevoegdheid: zij zijn opvoeders, omdat zij ouders zijn. Zij delen hun opvoedende zending met andere personen en instellingen, zoals de kerk en de staat; dit moet echter altijd gebeuren volgens een juiste toepassing van het subsidiariteitsbeginsel. Dit impliceert de wettigheid en zelfs de plicht van hulpverlening aan ouders, maar vindt in hun primair recht en hun affectieve mogelijkheden een intrinsieke en niet te overschrijden grens. Het subsidiariteitsbeginsel stelt zich derhalve ten dienste van de ouderliefde door aan het welzijn van het gezin tegemoet te komen De ouders zijn immers niet in staat alleen aan ieder vereiste van het gehele opvoedingsproces te voldoen, vooral wat het onderwijs en het brede terrein van de socialisering betreft. Subsidiariteit vult zo de vader- en de moederliefde aan door het fundamentele karakter ervan te bevestigen, omdat iedere andere deelnemer aan het opvoedingsproces slechts kan handelen namens de ouders, met hun toestemming en in zekere zin zelfs in hun opdracht.” H. Paus Johannes Paulus II, Brief, Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin, Gratissimam sane (2 feb 1994), 16

Met name bij de opvoeding op het gebied van de seksualiteit en van echte liefde die tot zelfgave bereid is, krijgt men tegenwoordig te maken met een van positivisme doordrongen cultuur. In zijn H. Paus Johannes Paulus II - Brief
Gratissimam sane
Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin
(2 februari 1994) wijst de Paus hierop: “… de ontwikkeling van de hedendaagse maatschappij is gekoppeld aan een wetenschappelijk–technologische vooruitgang die vaak eenzijdig gerealiseerd wordt en daardoor puur positivistische eigenschappen vertoont. Het positivisme heeft, zoals men weet, als vruchten het agnosticisme op theoretisch vlak en het utilitarisme op praktisch en ethisch vlak… Het utilitarisme is een beschaving van het product en het genot, een beschaving van 'dingen’ en niet van ‘personen’, een beschaving waarin personen elkaar gebruiken, zoals men dingen gebruikt… Om zich hiervan te overtuigen is het voldoende bepaalde programma’s voor de seksuele opvoeding te bestuderen, zoals die op scholen vaak ondanks de mening en zelfs de protesten van vele ouders ingevoerd zijn… “ H. Paus Johannes Paulus II, Brief, Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin, Gratissimam sane (2 feb 1994), 13

In deze situatie moeten de ouders, op grond van wat de kerk leert en met haar steun, opkomen voor de eigen opdracht. Waar het zinvol of noodzakelijk is, zouden zij zich moeten verenigen om te komen tot een opvoedkundige opzet die de mens - als 'persoon’ - en de christelijke liefde in hun waarde laat en die een standpunt inneemt dat duidelijk méér is dan het ethisch utilitarisme. Opdat de opvoeding beantwoordt aan de objectieve vereisten van echte liefde, moeten de ouders voor deze opvoeding zelf de verantwoordelijkheid op zich nemen.

Daarnaast leert de kerk aangaande de voorbereiding op het huwelijk dat het gezin bij dit opvoedingswerk de voornaamste rol moet blijven spelen. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 66 Het is zeer zeker waar: “de veranderingen in de schoot van bijna alle moderne maatschappijen eisen dat niet slechts het gezin doch ook de samenleving en de kerk zich inspannen om de jongeren op passende wijze voor te bereiden op hun verantwoordelijkheid voor hun toekomst”. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 66 Juist om die reden is de taak van het gezin, het kind van de prille jeugd af op te voeden, nog belangrijker. “De verwijderde voorbereiding begint al in de kindsheid, in die verstandige gezinspedagogie welke erop gericht is de kinderen ertoe te brengen zichzelf te ontdekken als wezens die begiftigd zijn met een rijkgeschakeerde psychologie en een individuele persoonlijkheid met eigen krachten en zwakheden.” Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 66