Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Vandaar dat menselijke seksualiteit een goed is, een onderdeel is van die geschapen gave waarvan God zag dat het ‘zeer goed’ was toen hij de mens naar Zijn beeld en gelijkenis schiep, en “man en vrouw schiep Hij hen” (Gen. 1, 27). In zoverre seksualiteit leidt tot betrokkenheid op en openstaan voor de ander is zij wezenlijk op liefde gericht, nauwkeuriger gezegd, op liefde als gave en geschenk, als geven en ontvangen. De verhouding tussen man en vrouw is wezenlijk een liefdesverhouding: “De seksualiteit die richting krijgt, verheven en geïntegreerd wordt door de liefde, wordt een werkelijk menselijke hoedanigheid.” Congregatie Katholieke Vorming (seminaries en universiteiten), Schets voor een seksuele opvoeding, Educatieve richtlijnen over de menselijke liefde (1 nov 1983), 6 Als zulke liefde in een huwelijk aanwezig is, brengt de zelfgave op lichamelijke wijze het complementair en alomvattend karakter van de gave tot uitdrukking. Huwelijksliefde wordt zo een kracht die de mens verrijkt en doet groeien, en tegelijk bevordert zij de beschaving van de liefde. Maar wanneer men bij seksualiteit de betekenis van het geven niet beseft, krijgt een “beschaving van de dingen, niet van de personen” de overhand, “een beschaving waarin de personen elkaar gebruiken, zoals men dingen gebruikt. In de context van de beschaving van het genot kan de vrouw voor de man een object worden, de kinderen een belemmering voor de ouders…” H. Paus Johannes Paulus II, Brief, Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin, Gratissimam sane (2 feb 1994), 13