Wij hebben reeds opgemerkt, dat de moderne mens zijn kennis van de wetten van de natuur ontzaglijk heeft verdiept en verbreed, instrumenten heeft uitgevonden om de krachten van de natuur te beheersen en reusachtige en wonderbare werken tot stand heeft gebracht en nog voortdurend tot stand brengt. Maar in zijn streven om de uitwendige wereld te beheersen en te transformeren loopt hij gevaar, zichzelf te verwaarlozen en zich geestelijk en lichamelijk uit te putten. Dit heeft reeds onze voorganger Pius XI z.g. met droefheid geconstateerd, en hij uit zich hierover aldus in de Encycliek Paus Pius XI - Encycliek
Quadragesimo Anno
Over de aanpassing van de sociale orde
(15 mei 1931): "En zodoende wordt de lichaamsarbeid, die door Gods Voorzienigheid ook na de erfzonde bestemd was tot een zegen voor ziel en lichaam, overal tot een werktuig van verderf: want terwijl de levenloze stof veredeld de fabriek verlaat, worden de mensen daar bedorven en verlaagd." Paus Pius XI, Encycliek, Over de aanpassing van de sociale orde, Quadragesimo Anno (15 mei 1931), 135

En ook onze voorganger Pius XII z.g. geeft terecht als bijzonder kenmerk van onze tijd aan, dat wetenschap en techniek een hoge vlucht hebben genomen, maar dat tegelijkertijd de mensen het besef van hun waardigheid totaal hebben verloren, want "het monsterachtig meesterwerk" van deze tijd is, "dat hij de mens verandert tot een reus in de fysieke wereld, maar ten koste van zijn geest, die verlaagd wordt tot een dwerg in de bovennatuurlijke en eeuwige wereld!" Paus Pius XII, Toespraak, Kersttoespraak 1953, Il populo - Over de rol van de vooruitgang in de technologie en de vrede onder de volken (24 dec 1953), 11

In onze dagen gebeurt dus op grote schaal, wat de psalmist getuigde van de afgodendienaars, dat namelijk de mensen bij hun handelen dikwijls zichzelf vergeten, maar hun werken zo bewonderen, dat zij er een afgod van maken: "doch hún goden zijn maar zilver en goud, door mensenhanden gemaakt". (Ps. 113, 4)