Al dringt deze overtuiging steeds meer door bij individuen en volkeren, toch schijnt het, dat vooral de personen, die in het publieke leven een meer invloedrijke rol spelen, meestal niet in staat zijn, deze verstandhouding en samenwerking, waarnaar de volkeren toch zo verlangen, te verwezenlijken. De oorzaak daarvan ligt niet in een gemis aan wetenschappelijke, technische of economische ontwikkeling, maar in een gebrek aan wederzijds vertrouwen. De mensen, en bijgevolg ook de staten, hebben angst voor elkaar, want de ene staat leeft in de vrees, dat de andere van plan is, hem te overvallen en dat hij dit vijandig plan bij de eerste de beste gelegenheid zal uitvoeren. Daarom bereiden zij zich met alle middelen voor op de verdediging van hun steden en hun land, d.w.z. zij bewapenen zich om, naar zij voorgeven, andere staten van een aanval af te schrikken.

Op deze wijze worden enorme menselijke energieën en natuurlijke hulpbronnen gebruikt meer tot schade dan tot nut van de mensengemeenschap; en mensen en volken leven zó onder druk, dat zij er niet toe komen grote werken te ondernemen.