Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Laten we ons een stad voorstellen waarin de samenleving van de verschillende leeftijden integrerend deel is van het gehele project van haar woongebied. Laten we denken aan de liefdevolle relaties tussen bejaarden en jeugd die afstralen op de algemene stijl, van de relaties. Deze overlapping van generaties zal een bron van energie worden voor een humanisme dat echt zichtbaar en leefbaar is. De moderne stad heeft een vijandige houding tegenover ouderen (en niet toevallig, ook tegenover kinderen). Een samenleving die deze geest van uitsluiting in zich heeft en zovele ongewenste kinderen uitsluit, sluit ook de bejaarden uit. Men sluit ze uit, ze dienen nergens voor en dus zet men ze in het bejaardenhuis in het zorgcentrum…De overdreven haast brengt een centrifugale kracht mee die ons wegvaagt als confetti. Men verliest totaal het zicht op het geheel. Ieder klemt zich vast aan het eigen stukje dat meedrijft op de golven van de markt voor wie trage ritmes verlies zijn en snelheid geld betekent. De overdrijving van de haast verpulvert het leven, maakt het niet intenser. Wijsheid vraagt “tijdverlies”. Als je naar huis terugkeert en met je kind, jongen of meisje, “tijd verliest” dan is dit begaan zijn van fundamenteel belang voor de samenleving. En wanneer je naar huis terugkeert en opa of oma treft die misschien niet zo helder meer denkt of wat moeizamer ter tale is, en je blijft met hem of haar “tijd verliezen”, dan versterkt dit “tijd verliezen” het menselijk gezin. Het is belangrijk tijd te besteden – tijd die geen opbrengst tijd is – met kinderen en bejaarden omdat zij ons een andere bekwaamheid schenken om naar het leven te kijken.