Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

In tijden van beproeving is het goed zich te herinneren dat we niet alleen zijn, dat iemand aan onze zijde waakt en ons beschermt. Ook de Heilige Antonius abt, stichter van het christelijk monnikendom, in Egypte, maakte vreselijke tijden mee toen het gebed een harde strijd werd. Zijn biograaf, de Heilige Atanasius, bisschop van Alexandrië, vertelt dat de Heilige kluizenaar een van de ergste periodes meemaakte toen hij ongeveer vijfendertig was, de middelbare leeftijd die voor velen een crisis betekent. Antonius werd door die beproeving ontredderd maar bood weerstand. Toen de rust eindelijk terugkeerde richtte hij zich bijna verwijtend tot de Heer: “Waar was je? Waarom heb je niet onmiddellijk een einde gemaakt aan mijn lijden?”. En Jezus antwoordde: “Antonius, Ik was daar. Maar Ik wilde je zien vechten”. Paus Benedictus XVI, Toespraak, Opening van de 5e Algemene Vergadering van Bisschoppen van Latijns-Amerika en het Caraïbisch Gebied (13 mei 2007). 10 Vechten in het gebed. Vaak is het gebed een gevecht. Ik herinner mij iets dat ik van dichtbij heb beleefd toen ik in het vorige bisdom was. Een echtpaar had een dochter van negen jaar met een ziekte die bij de artsen ongekend was. Uiteindelijk, in het ziekenhuis, zei de arts tot de moeder: “Mevrouw, roep je man”. De man was op het werk. Het waren werkmensen en ze werkten alle dagen. Hij zei aan de vader: “Het meisje zal de nacht niet halen. Het is een besmetting waartegen we niets kunnen”. Die man ging wellicht niet elke zondag naar de Mis, maar had een groot geloof. Hij ging wenend weg en liet zijn echtgenote met het kind in het ziekenhuis. Hij nam de treinen legde een afstand van zeventig kilometer af naar de basiliek van de Madonna van Lujàn, patrones van Argentinië. En daar – de basiliek was reeds gesloten, het was bijna tien uur ’s avonds – klemde hij zich vast aan het traliewerk van de basiliek. Heel de nacht bad hij tot de Madonna, vechtend voor de gezondheid van zijn dochter. Dit is geen fantasie. Ik heb hem gezien. Ik heb hem gezien. Die vechtende man daar. Uiteindelijk, om zes uur ’s morgen ging de kerk open en ging hij de Madonna groeten, na een nacht “vechten”. Daarna ging hij naar huis. Toen hij thuiskwam, vond hij zijn vrouw niet. Hij dacht: “Ze is weg gegaan. Dat kan de Madonna mij toch niet aandoen”. Maar hij vond haar en lachend zei ze hem: “Ik versta niet wat er gebeurd is. De artsen zeggen dat het veranderd is en dat ze nu genezen is”. Door zijn strijd in het gebed heeft deze man van de Madonna genade bekomen. De Madonna heeft hem verhoord. Ik heb dat gezien. Het gebed bewerkt wonderen, want het gebed gaat naar de kern van Gods tederheid die ons als een vader liefheeft. En wanneer Hij ons geen verhoring schenkt zal Hij ons een andere genade geven die we met de tijd zullen ontdekken. Maar steeds is er in het gebed strijd om genade te vragen. Inderdaad. Het gebeurt dat we een genade die we nodig hebben vragen maar zonder inspanning, zonder strijd. Ernstige zaken vraagt men niet op die wijze. Het gebed is een strijd en de Heer is altijd bij ons. Als we op een moment van verblinding zijn aanwezigheid niet waarnemen, dan zullen we daarin later wel slagen. Het zal ook ons overkomen dezelfde uitspraak te doen als de aartsvader Jakob: “Waarlijk, de Heer is op deze plaats en ik wist het niet” (Gen. 28, 16). Aan het einde van ons leven zullen ook wij, terugkijkend, kunnen zeggen: “Ik dacht alleen te zijn, maar neen, ik was het niet: Jezus was bij mij”. Allen zullen we dit kunnen zeggen.