Het is volstrekt onaannemelijk, dat Christus het huwelijk tot de waardigheid van een Sacrament verheven heeft.

Het Sacrament van het Huwelijk is slechts iets bijkomstigs van het contract en kan er van gescheiden worden, en het Sacrament zelf bestaat slechts in de huwelijksinzegening alleen.

Krachtens het natuurrecht is de huwelijksband niet onverbreekbaar en in verschillende gevallen kan echtscheiding in de eigenlijke zin door het burgerlijk gezag gewettigd worden.

De Kerk heeft niet de macht om beletselen, die het huwelijk ongeldig maken, vast te stellen, maar die macht komt aan het burgerlijk gezag toe, waardoor de bestaande beletselen moeten opgeheven worden.

De Kerk is in later eeuwen de ongeldig-makende beletselen gaan invoeren, niet krachtens eigen recht, maar gebruik makend van het recht, dat zij aan de burgerlijke macht ontleend had.

De canons (geloofsregels) van Trente, die de banvloek uitspreken over diegenen, die de bevoegdheid van de Kerk om ongeldig-makende beletselen vast te stellen durven loochenen, zijn of niet leerstellig of moeten verstaan worden van die ontleende macht.

De vorm (van de huwelijksvoltrekking), voorgeschreven door het Concilie van Trente, verlicht niet onder straffe van niet-geldig-zijn, waar de burgerlijke wet een andere vorm vast zou stellen en verlangen, dat het huwelijk, gesloten volgens deze nieuwe vorm, geldig is.

Bonifacius VIII heeft het eerst verklaard, dat de gelofte van zuiverheid, bij de wijding afgelegd, het huwelijk nietig maakt.

Krachtens het louter burgerlijk contract kan er tussen Christenen een huwelijk in de ware zin des woords bestaan; en het is niet waar, dat of het huwelijkscontract tussen Christenen altijd een Sacrament is of dat het geen contract is, als het Sacrament wordt uitgesloten.

Huwelijkszaken en huwelijksbeloften vallen uiteraard onder de burgerlijke rechtspraak.

N.B.: Hier kunnen nog twee dwalingen genoemd worden over de afschaffing van het celibaat der geestelijken en over de voorrang van de huwelijksstaat boven de maagdelijke staat. Zij worden veroordeeld, de eerste in de encycliek Z. Paus Pius IX - Encycliek
Qui pluribus
Over geloof en religie (9 november 1846) van 8 november 1846, de laatste in het apostolisch schrijven Z. Paus Pius IX - Encycliek
Multiplices Inter (10 juni 1851) van 10 juni 1851.