Andere christenen vragen zich zelfs af, of de historische ontwikkeling van het marxisme niet reeds een zekere toenadering mogelijk maakt. Zij wijzen op het uiteenvallen van een marxisme dat zich tot nu toe aandiende als een ideologische eenheid die een verklaring gaf voor de mens in zijn totaliteit en de wereld in haar ontwikkelingsproces en daarom atheïstisch was. Nog afgezien van de ideologische strijd die de verschillende interpretaties van het denken van de grondleggers van het marxisme-leninisme officieel gescheiden houdt en van de openlijke tegenstellingen tussen de politieke stelsels die zich daar heden ten dage op beroepen, maken zij onderscheid tussen meerdere uitdrukkingsvormen van het marxisme.

Sommigen menen, dat het marxisme in wezen de concrete praktijk van de klassenstrijd blijft. Vanuit hun ervaring van de voortdurend aanwezige en steeds weer herlevende verhoudingen van overheersing en uitbuiting menen zij, dat het marxisme slechts strijd is, soms zonder enig ander project - een strijd die moet worden voortgezet, ja voortdurend moet worden aangewakkerd. Voor anderen betekent het marxisme op de eerste plaats collectieve uitoefening van de politieke en economische macht onder leiding van een eenheidspartij die de uitsluitende uitdrukking en waarborg wil zijn van het algemeen welzijn en die daarom aan de individuele personen en aan de andere groepen elke mogelijkheid tot initiatief en keuze ontneemt. Voor een derde groep beroept het marxisme - of het nu feitelijk aan de macht is of niet - zich op een socialistische ideologie die op het historisch materialisme steunt en alle transcendentie ontkent. Aan een laatste groep biedt het zich in een afgezwakte, voor de moderne mens meer verleidelijke vorm aan: namelijk als een wetenschappelijke werkzaamheid, als een strikte onderzoekingsmethode van de sociale en politieke werkelijkheid, als de rationele en historisch beproefde band tussen de theoretische kennis en de revolutionaire praktijk. Hoewel dit type analyse bepaalde aspecten van de werkelijkheid op andere bevoorrecht en ze in functie van de ideologie interpreteert, verschaft het sommigen desondanks niet alleen een werkmethode, maar tevens een hechte overtuiging die aan de actie voorafgaat en die pretendeert op wetenschappelijke wijze de drijfveren van de ontwikkeling van de samenleving bloot te leggen.

Al is het mogelijk in de concrete beleving van het marxisme deze verschillende aspecten en de vragen die zij de christenen met het oog op hun denken en optreden stellen van elkaar te onderscheiden, het zou niettemin illusoir en gevaarlijk zijn de zeer nauwe band te vergeten die ze onderling samenhoudt, elementen van de marxistische analyse te aanvaarden zonder hun verhouding tot de ideologie te erkennen en zich bij de praktijk van de klassenstrijd en de marxistische interpretatie daarvan aan te sluiiten zonder oog te hebben voor het feit, dat deze actie geleidelijk aan tot een totalitaire en gewelddadige samenleving voert.