De beste manier om te domineren en controle te verwerven over mensen is door wanhoop en wantrouwen te zaaien, vooral dan onder het mom van de verdediging van bepaalde waarden. Vandaag zijn in veel landen overdrijving, extremisme en polarisatie politieke instrumenten geworden. Door het gebruik van een strategie van ridiculisering, verdachtmaking en meedogenloze kritiek ontkent men op verschillende manieren het recht van anderen op een bestaan of op het hebben van een opinie. Hun aandeel in de waarheid en hun waarden worden verworpen, met als gevolg dat de samenleving verarmt en ondergeschikt wordt aan de hybris (hoogmoed) van de machtige. Het politieke leven gaat dan niet meer over heilzame debatten over langetermijnplannen om het leven van mensen te verbeteren en het algemeen welzijn te bevorderen, maar uitsluitend over gladde marketingtechnieken die allereerst gericht zijn op het in diskrediet brengen van de anderen. In een dergelijke verwerpelijke uitwisseling van beschuldigingen over en weer ontaardt het debat al snel in een permanente staat van onenigheid en confrontatie.

Hoe is het te midden de strijd van tegengestelde belangen, waarbij overwinning staat voor het elimineren van de tegenstander, mogelijk om onze blik op te richten om onze buren te erkennen of om de mensen te helpen die onderweg gevallen zijn? Een project dat nobele doelstellingen voor de ontwikkeling van onze hele menselijke familie vooropstelt, klinkt vandaag als pure waanzin. De afstand tussen mensen blijft maar groeien, terwijl de trage en veeleisende weg naar een almaar meer eengemaakte en rechtvaardige wereld lijdzaam een nieuwe en dramatische terugval kent.

Zorg dragen voor de wereld waarin we leven, betekent zorg dragen voor onszelf. Maar dan moeten we meer en meer aan onszelf denken als aan één grote familie die in een gemeenschappelijk huis woont. Die zorg interesseert de economische supermachten niet; die zijn alleen geïnteresseerd in snelle winst. De stemmen die het opnemen voor het milieu worden het zwijgen opgelegd of geridiculiseerd, waarbij ogenschijnlijk redelijke argumenten gehanteerd worden, die alleen maar een scherm optrekken voor de eigen belangen. In deze oppervlakkige en kortzichtige cultuur die wij hebben gecreëerd, verstoken van een gemeenschappelijk project

"is het te voorzien dat men ten overstaan van de uitputting van sommige hulpbronnen een gunstig scenario creëert voor nieuwe oorlogen, die worden gemaskeerd met nobele eisen". Paus Franciscus, Encycliek, 'Wees geprezen' - over de zorg voor het gemeenschappelijke huis, Laudato Si' (24 mei 2015), 57