Het staatsabsolutisme bestaat immers in het valse beginsel, dat het staatsgezag onbeperkt is, en dat tegenover dit gezag - ook wanneer het de vrije teugel laat aan zijn despotische strevingen en de perken van goed en kwaad overschrijdt - geen enkel beroep kan bestaan op een hogere wet (de Wet Gods), die een morele verplichting inhoudt. Iemand die juiste opvattingen koestert omtrent de staat en omtrent het gezag en de macht, waarmee hij is bekleed als bewaarder van de maatschappelijke orde, zal er nooit aan denken, de hoogheid van de positieve wet te beledigen binnen de perken van zijn eigen natuurlijke bevoegdheid. Maar tegen deze hoogheid van het positief menselijk recht bestaat alleen dan geen beroep, als zij in overeenstemming of althans niet in strijd is met de absolute orde (van de Wet Gods), die door de Schepper is vastgesteld, en door de openbaring van het Evangelie (als aanvulling en vervolmaking van de Wet Gods) in een nieuw licht is geplaatst. Zij kan alleen blijven bestaan, in zover zij de grondslag eerbiedigt, waarop de menselijke persoon steunt evenals de staat en de openbare macht. Dit is het fundamenteel kenmerk van iedere gezonde bestuursvorm, volgens hetwelk de morele waarde van iedere bijzondere wet moet worden beoordeeld ( ... ).

En omdat die absolute orde in het licht van het gezond verstand en heel bijzonder van het christelijk geloof haar oorsprong slechts kan hebben in een persoonlijke God, onze Schepper, volgt hieruit, dat de waardigheid van de mensen de waardigheid is van het beeld van God, dat de waardigheid van de staat de waardigheid is van de morele gemeenschap, die door God is gewild en dat de waardigheid van het staatsgezag de waardigheid is van het deel hebben aan het gezag van God. (...)

Door haar bestaan zelf staat de kerk tegenover de wereld als een stralend lichtbaken, dat voortdurend deze goddelijke orde in herinnering roept ( .. .).

De strijd die zij, noodgedwongen door machtsmisbruik, heeft moeten voeren voor de verdediging van de vrijheid door God geschonken, was tevens een strijd voor de ware vrijheid van de mens. De kerk heeft de zending om aan de wereld de meest verheven en meest noodzakelijke boodschap te verkondigen, namelijk de waardigheid van de mens ( ... ) Dit is de machtige kreet, die vanuit de kribbe van Bethlehem de mensen tegenklinkt tot aan de uiteinden van de wereld in een tijd, waarin deze waardigheid smartelijk omlaag wordt gehaald. Het geheim van Kerstmis verkondigt deze onschendbare menselijke waardigheid met onwraakbare kracht en gezag, die oneindig ver de waarde overtreft van alle mogelijke verklaringen van de rechten van de mens ( ... ).

Kerstmis is ook de dag, waarop alle mensen (christenen en niet-christenen), door na te denken over "de goedertierenheid en mensenliefde van God onze Redder", die is verschenen, zich dieper bewust wordt van de innige eenheid, die God tussen hen geschapen heeft. De kribbe van de Redder van de wereld, van Degene die de menselijke waardigheid in heel haar volheid heeft hersteld, is het punt waarop het verbond tussen alle mensen van goede wil steunt