De Heilige Stoel, of de Apostolische Stoel Vgl. Wetboek, Codex van het Canonieke recht, Codex Iuris Canonici (25 jan 1983), 361, is een internationaal rechtssubject als soeverein gezag dat daden verricht die hem juridisch gezien eigen zijn. Hij oefent een externe soevereiniteit uit die erkend wordt in het kader van de internationale gemeenschap en die de soevereiniteit weerspiegelt die binnen de Kerk wordt uitgeoefend en die gekarakteriseerd wordt door een organisatorische eenheid en onafhankelijkheid. De Kerk maakt aanspraak op de juridische middelen die noodzakelijk of nuttig zijn voor het vervullen van haar zending.

De internationale activiteit van de Heilige Stoel manifesteert zich objectief in verschillende aspecten: het recht op actieve en passieve legatie; het uitoefenen van het ius contrahendi in het vastleggen van verdragen; deelname in intergouvernementele organisaties, zoals deze die deel uitmaken van het systeem van de Verenigde Naties; en bemiddelende initiatieven in conflictsituaties. Deze activiteit is gericht op het verlenen van onbaatzuchtige dienst aan de internationale gemeenschap omdat zij geen voordeel voor zichzelf maar enkel het welzijn van de ganse mensenfamilie zoekt. In deze context voorziet de Heilige Stoel zichzelf in het bijzonder van zijn eigen diplomatiek personeel.

De diplomatieke dienst van de Heilige Stoel, het product van een oude en geconsolideerde praktijk, is een instrument dat niet alleen ijvert voor de vrijheid van de Kerk ("libertas Ecclesiae") maar ook voor de verdediging en de bevordering van de menselijke waardigheid, evenals voor een sociale orde die gebaseerd is op de waarden van rechtvaardigheid, waarheid, vrijheid en liefde. "Door een aangeboren recht dat inherent is aan onze spirituele zending, en gedreven door bepaalde historische ontwikkelingen in de voortgang van de geschiedenis, hebben wij onze vertegenwoordigers uitgestuurd naar de hoogste gezagsvertegenwoordiging van staten waarin de katholieke Kerk geworteld is of waarin zij op een of andere manier vertegenwoordigd is. Het is uiteraard waar dat de Kerk en de staat doelstellingen van een andere orde hebben, dat zij beide een 'societas perfecta' zijn waardoor zij elk in hun eigen actiedomein beschikken over aparte middelen en autonomie. Maar het is evenzeer waar dat elk van beide ernaar moeten streven om het welzijn van hetzelfde subject, met name de mens, te realiseren, die door God tot het eeuwig heil geroepen is en op aarde werd gezet opdat hij dit heil zou kunnen bereiken met behulp van de goddelijke genade en door middel van zijn arbeid, die hem voorspoed brengt in een vredevolle setting van de maatschappij" H. Paus Paulus VI, Apostolische Brief, Over het ambt van pauselijk gezant, Sollicitudo Omnium Ecclesiarum (24 juni 1969). Het welzijn van de mens en de menselijke gemeenschappen wordt aangemoedigd door een gestructureerde dialoog tussen de Kerk en de burgerlijke autoriteiten, die ook zijn uitdrukking vindt in de stipulatie van wederzijdse akkoorden. Deze dialoog is gericht op het vestigen of versterken van wederzijdse verstandhouding en samenwerking, en dient ook ter preventie of oplossing van eventuele geschillen, met als doel het bijdragen tot de vooruitgang van elk volk en van de ganse mensheid in rechtvaardigheid en vrede.