Het tweede door God ingesteld middel dat door de Kerk aan de pastoraal van bekering en verzoening wordt aangeboden, is gelegen in de Sacramenten. De mysterievolle dynamiek van de Sacramenten, zo rijk aan symboliek en onderricht, kan bezien worden vanuit een aspect dat niet altijd belicht wordt: niet alleen bevat elk Sacrament zijn eigen genade, maar is daarnaast ook teken van bekering en verzoening, waardoor deze geestesgesteltenissen zich in elk van hen laten beleven.

Zo is de Doop een heilzaam bad dat, zoals de heilige Petrus leert, "niet de verwijdering van lichamelijke onreinheid, maar de verbintenis met God van een goed geweten" (1 Pt. 3, 21) beoogt. Het is een sterven, begraven worden en verrijzen met Christus, die gestorven, begraven en verrezen is. Vgl. Rom. 6, 3. e.v. Vgl. Kol. 2, 12 Het is een gave van de Heilige Geest door Christus. Vgl. Mt. 3, 11 Vgl. Lc. 3, 16 Vgl. Joh. 1, 33 Vgl. Hand. 1, 5 Vgl. Hand. 11, 16 Dit aspect, dat voor het christelijke Doopsel wezenlijk en primair is, neemt niet weg maar verrijkt juist het bekeringsaspect dat al aanwezig is in het doopsel dat Jezus zelf van Johannes ontvangt "om heel de gerechtigheid te vervullen": Vgl. Mt. 3, 15 het Doopsel namelijk als act van bekering en van herstel van de geordende verhouding met God, met wegneming van de smet van de erfzonde en, als gevolg daarvan, als invoeging in het grote gezin van de verzoenden.

Zo ook het Vormsel. Als bevestiging van het Doopsel en, als initiatiesacrament samen met het Doopsel, verleent het de volheid van de Heilige Geest en brengt het het christelijk leven tot wasdom. Zo betekent en bewerkt het tegelijkertijd een grotere bekering van het hart en een inniger en daadwerkelijker toebehoren tot de gemeenschap van verzoenden die de Kerk van Christus is.

De door de heilige Augustinus overgeleverde bepaling van de Eucharistie als Sacrament van Godsliefde, teken van eenheid en band van liefde, H. Augustinus, In Iohannis Evangelium Tractatus. 26, 13: CCL 36, 266 maakt heel duidelijk dat zij de heiliging van iedere mens persoonlijk (wat met de Godsliefde wordt aangeduid) en de verzoening van de gemeenschap (wat met eenheid en liefde bedoeld wordt) bewerkt. Dat vloeit voort uit het wezen zelf van het eucharistisch mysterie als onbloedige vernieuwing van het kruisoffer, bron van heil en verzoening voor alle mensen. Toch moet er hier aan herinnerd worden dat de Kerk, geleid door het geloof in dit verheven Sacrament, leert dat geen enkele Christen die zich van een zware zonde bewust is, de Eucharistie mag nuttigen voordat hij Gods vergeving ontvangen heeft. Zoals we kunnen lezen in de Instructie die begint met de woorden Congregatie voor de Riten
Eucharisticum Mysterium
Over de Eredienst van de Eucharistie
(25 mei 1967) en die door Paulus VI op de vereiste wijze werd goedgekeurd. Daarin wordt de leer van het Concilie van Trente ten volle bevestigd: "De Eucharistie worde aan de gelovigen ook voorgehouden ‘als een tegengif waardoor wij bevrijd worden van de schuld die wij dagelijks oplopen en behoed tegen zware zonden', en men geve hun een goede manier om de wezenlijke onderdelen van de liturgie van de Mis goed te benutten. ‘Degene die wil communiceren moet men herinneren aan het voorschrift dat wij onszelf moeten onderzoeken. (1 Kor. 11, 28) Het kerkelijke gebruik maakt duidelijk dat een dergelijk onderzoek nodig is, aangezien niemand die zich van een doodzonde bewust is zonder voorafgaande sacramentele biecht tot de heilige Eucharistie mag naderen, al meent hij ook nog zo'n groot berouw te hebben.' Wanneer de nood dringt en er geen biechtvader aanwezig is, moet hij eerst een act van volmaakt berouw opwekken". Congregatie voor de Riten, Over de Eredienst van de Eucharistie, Eucharisticum Mysterium (25 mei 1967), 35

Het Wijdingssacrament vervolgens, beoogt aan de Kerk herders te geven, die niet alleen geroepen zijn om leraars en leiders te zijn, maar ook om de getuigen en bewerkers te zijn van de eenheid, de opbouwers van Gods gezin, en tevens de verdedigers en beschermers van de gemeenschapsband in dat gezin tegen de kiemen van verdeeldheid en verstrooiing.

Wat het Sacrament van het Huwelijk betreft: als verheffing van de menselijke liefde onder de impuls van de genade, is het een teken van de liefde van Christus voor de Kerk, maar ook van de overwinning, die Hij de gehuwden schenkt, op de krachten die de liefde vervormen en vernietigen. Zo wordt het gezin dat uit dit Sacrament ontstaat ook een teken van de verzoende en verzoenende Kerk, ten behoeve van een in al haar ‘structuren' en instellingen verzoende wereld.

De Ziekenzalving tenslotte vormt tijdens de beproeving van ziekte en ouderdom, en vooral in het laatste uur van de Christen, een teken van de definitieve bekering tot de Heer, en ook van de aanvaarding van het lijden en sterven als een boetedoening voor de zonden, waardoor een laatste verzoening met de Vader tot stand komt. Maar onder de sacramenten wordt er één aangetroffen dat weliswaar dikwijls het Sacrament van de Biecht genoemd wordt, vanwege de belijdenis van de zonden die er in plaats vindt, maar dat men beter bij uitstek als het Sacrament van Bekering kan beschouwen, zoals het ook in feite heet. Het is het Sacrament van de Bekering en Verzoening. De laatste Synodevergadering heeft met name over dit Sacrament gesproken, vanwege zijn betekenis voor de verzoening.