In een Amazonegebied dat gekenmerkt wordt door vele religies, moeten wij gelovigen gelegenheden vinden om met elkaar te spreken en samen te handelen voor het algemeen belang en de promotie van de armen. Dit heeft niets te maken met het verwateren of verbergen van onze diepste overtuigingen als we anderen tegenkomen die anders denken dan wij. Als we geloven dat de Heilige Geest kan werken temidden van verschillen, dan zullen we proberen ons te laten verrijken door dat inzicht, terwijl we het omarmen vanuit de kern van onze eigen overtuigingen en onze eigen identiteit. Want hoe dieper, sterker en rijker die identiteit is, hoe meer we in staat zullen zijn om anderen te verrijken met onze eigen juiste bijdrage.

Wij katholieken bezitten in de heilige Schrift een schat die andere godsdiensten niet accepteren, ook al lezen ze die soms met belangstelling en zelfs met waardering voor sommige van de leerstellingen. We proberen iets soortgelijks te doen met de heilige teksten van andere religies en geloofsgemeenschappen, die

"normen en leerstelsels bevatten die... niet zelden een straal weerkaatsen van de Waarheid, die alle mensen verlicht." 2e Vaticaans Concilie, Verklaring, Over de houding van de Kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten, Nostra Aetate (28 okt 1965), 2

Wij bezitten ook een grote schat in de zeven sacramenten, die sommige christelijke gemeenschappen niet in hun totaliteit of in dezelfde zin aanvaarden. Tegelijk met het vaste geloof in Jezus als enige Verlosser van de wereld, cultiveren we een diepe devotie tot zijn Moeder.

Hoewel we weten dat dit niet het geval is met alle christelijke belijdenissen, voelen we het als onze plicht om de schat van die warme, moederlijke liefde die we zelf hebben ontvangen, te delen met het Amazonegebied. Ik sluit deze exhortatie af met een paar woorden tot Maria.

Dit alles hoeft geen vijandschap tussen ons te creëren. In een ware geest van dialoog groeien we in ons vermogen om de betekenis van wat anderen zeggen en doen te begrijpen, zelfs als we het niet als onze eigen overtuiging kunnen accepteren. Op deze manier wordt het mogelijk om openhartig en open te zijn over onze overtuigingen en tegelijkertijd te blijven discussiëren, contactpunten te zoeken en vooral samen te werken en te strijden voor het welzijn van het Amazonegebied. De kracht van wat ons allen als Christenen verenigt is uiterst belangrijk. We kunnen zo attent zijn op wat ons verdeelt dat we soms niet meer waarderen of waarderen wat ons verenigt. En wat ons verenigt is wat ons in deze wereld laat blijven zonder opgeslokt te worden door zijn immanentie, zijn spirituele leegte, zijn zelfgenoegzaam egoïsme, zijn consumptief en zelfdestructief individualisme.

Wij allen, als Christenen, zijn verenigd door het geloof in God, de Vader die ons leven geeft en ons zo liefheeft. We zijn verenigd door het geloof in Jezus Christus, de ene Verlosser, die ons heeft bevrijd door zijn kostbare bloed en zijn glorieuze verrijzenis. We zijn verenigd door ons verlangen naar zijn woord dat onze stappen begeleidt. We zijn verenigd door het vuur van de Geest, die ons op zending stuurt. We zijn verenigd door het nieuwe gebod dat Jezus ons heeft nagelaten, door het streven naar de beschaving van de liefde en door de passie voor het koninkrijk dat de Heer ons oproept om samen met hem op te bouwen. We zijn verenigd door de strijd voor vrede en gerechtigheid. We zijn verenigd door de overtuiging dat niet alles eindigt met dit leven, maar dat we geroepen zijn tot het hemelse banket, waar God elke traan zal wegvegen en alles zal opnemen wat we gedaan hebben voor hen die lijden.

Dit alles verenigt ons. Hoe kunnen we niet samen worstelen? Hoe kunnen we niet bidden en samenwerken, zij aan zij, om de armen in het Amazonegebied te verdedigen, om het heilige gelaat van de Heer te tonen en om te zorgen voor zijn scheppingswerk?