Paus Franciscus - 2 februari 2020
De manier waarop priesters leven en hun ambt uitoefenen is niet monolithisch en neemt verschillende nuances aan in verschillende delen van de wereld. Daarom is het belangrijk om te bepalen wat het meest specifiek is voor de priester, wat niet kan worden gedelegeerd. Het antwoord ligt in het sacrament van de Heilige Wijding, dat hem tot Christus de priester maakt. En de eerste conclusie is dat dit exclusieve karakter, ontvangen in de Heilige Wijding, hem alleen in staat stelt om de Eucharistie voor te zitten. Vgl. Congregatie voor de Geloofsleer, Aan de Bisschoppen van de Katholieke Kerk over bepaalde vragen betreffende de bediening van de Eucharistie, Sacerdotium ministeriale (6 aug 1983) Dat is zijn specifieke, belangrijkste en onontvreemdbare functie. Sommigen denken dat wat de priester onderscheidt zijn macht is, het feit dat hij het hoogste gezag in de gemeenschap heeft. Maar de heilige Johannes Paulus II legt uit dat, zelfs als het priesterschap als 'hiërarchisch' wordt beschouwd, deze functie niet de waarde heeft boven de rest te staan, maar
'volledig geordend is op de heiligheid van de leden van het Mystieke Lichaam van Christus'. H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Over de waardigheid en de roeping van de vrouw, Mulieris Dignitatem (15 aug 1988), 27
Wanneer gesteld wordt dat de priester een teken is van "Christus het hoofd", is de belangrijkste betekenis dat Christus de bron van genade is: Hij is het hoofd van de Kerk
"omdat hij de macht heeft om genade te laten vloeien door alle leden van de Kerk". H. Thomas van Aquino, Summa Theologiae. III, q. 8, a. 1, resp.
