”Op het horen daarvan wierpen de leerlingen zich ter aarde neer, aangegrepen door een hevige vrees” (Mt. 17, 6). In het verhaal van de Gedaanteverandering wijzen de synoptische evangelisten met kleine onderlinge verschillen op het gevoel van angst waardoor de leerlingen worden bevangen. Hoe gefascineerd ze ook zijn door Jezus’ verheerlijkt gelaat, toch voelen zij zich door angst aangegrepen in het aanzicht van Gods heerlijkheid, die hen geheel te boven gaat. Het is een heilzame vrees. Ze herinnert de mens aan Gods volmaaktheid en is tegelijk voor hem een krachtige uitnodiging tot ‘heiligheid’.

Door God uitgenodigd om te ‘luisteren’ naar Christus, gevoelen alle zonen en dochters van de kerk vanzelfsprekend een diepe behoefte aan bekering en heiligheid. Zoals de synode heeft benadrukt geldt deze behoefte echter allereerst voor het godgewijde leven. De roeping van godgewijden om vóór alles het rijk van God te zoeken is eerst en vooral een oproep tot volledige bekering in zelfverloochening, om geheel en al uit de Heer te leven zodat God alles in allen zij. Geroepen om het verheerlijkt gelaat van Christus te aanschouwen en ervan te getuigen, zijn de godgewijden ook geroepen tot een ‘verheerlijkt’ bestaan.

Het eindverslag van de tweede buitengewone synodezitting heeft hierover een bijzonder belangrijke opmerking gemaakt: ”Door de hele geschiedenis van de kerk heen zijn de heiligen altijd bron en oorsprong geweest van vernieuwingen, onder de moeilijkste omstandigheden. Tegenwoordig hebben wij een grote behoefte aan heiligen en moeten wij onvermoeibaar God daarom vragen. Laten de religieuze gemeenschappen zich krachtens hun professie van de evangelische raden bewust zijn van hun speciale missie in de kerk van nu, en wij moeten ze aanmoedigen in hun missie.” Bisschoppensynodes, In Gods Woord viert de Kerk de mysteries van Christus voor het heil van de wereld - Eindrapport van de 2e Buitengewone Bisschoppensynode: 20 jaar na de sluiting van het Tweede Vaticaans Concilie, Ecclesia sub Verbo Dei mysteria Christi celebrans pro salute mundi (7 dec 1985), 10 De vaders van deze negende synodale vergadering herhalen deze raad en verklaren: ”Het godgewijde leven is in de loop van de geschiedenis der kerk een levende tegenwoordigheid geweest van het werken van de Geest. Het was bij uitstek een ruimte van liefde voor God en de naaste, een getuigenis van Gods plan om, in de beschaving van de liefde, de hele mensheid te maken tot de grote familie van Gods kinderen.” Bisschoppensynodes, Boodschap van de Synodevaders, Oproep tot de mannelijke en vrouwelijke religieuzen van de Oosterse Kerken (27 okt 1994). IX

De Kerk heeft het beoefenen van de evangelische raden steeds als een zeer bijzondere weg naar heiligheid beschouwd. De woorden waarmee zij deze levenswijze benoemt – leerschool voor de dienst van de Heer, leerschool van liefde en heiligheid, weg naar of staat van volmaaktheid – bewijzen hoe doeltreffend en rijk de voor deze vorm van evangelisch leven typerende middelen zijn, en welke bijzondere verplichting zij die deze levensstaat omhelzen, op zich nemen. Vgl. H. Thomas van Aquino, Summa Theologiae. II-II, q. 184, a. 5, ad 2 Vgl. H. Thomas van Aquino, Summa Theologiae. II-II, q. 186, a. 2, ad 1 Het is niet toevallig dat van een zo groot aantal godgewijde mensen in de loop der eeuwen ons welsprekende getuigenissen van heiligheid zijn overgebleven en dat zij bijzonder edelmoedige en moeilijke werken van evangelisering en dienstbetoon tot stand hebben gebracht.