Deze verantwoordelijkheid moet tot uiting komen in concrete acties voor de verdediging van hun rechten, in acties die de staten ertoe aanzetten de verdediging van hun rechten op zich te nemen door middel van de wettelijke en onwrikbare garanties van de gebieden die zij van oudsher bezetten, inclusief het nemen van maatregelen ter bescherming van de rechten van de bewoners in de regio's waar zij alleen maar tekenen van aanwezigheid vertonen, wat niet officieel bevestigd wordt, en in de invoering van mechanismen voor bilaterale samenwerking tussen de staten, wanneer deze groepen grensoverschrijdende gebieden innemen. Te allen tijde moet respect voor hun zelfbeschikking en hun vrije keuze worden gegarandeerd omtrent het soort betrekkingen dat zij met andere groepen willen aangaan. Dit vereist dat alle volkeren van God, en in het bijzonder de volkeren grenzend aan het grondgebied van de PIAV/PIACI, bewust worden gemaakt van het respect voor deze volkeren en het belang van de onschendbaarheid van hun grondgebied. Zoals Johannes Paulus II in 1991 in Cuiabá zei:

"De Kerk, beste Indiase broeders en zusters, heeft altijd aan uw zijde gestaan en zal altijd aan uw zijde staan om de waardigheid van mensen te verdedigen, hun recht op een eigen vreedzaam leven, met respect voor de waarden van hun tradities, gebruiken en culturen".

Om samen op te kunnen trekken heeft de Kerk een synodale bekering nodig, een synodaliteit van het Volk Gods onder de leiding van de Geest in het Amazonegebied. Met deze horizon van gemeenschap en participatie zoeken we nieuwe kerkelijke wegen, vooral in de dienstbaarheid en de sacramentaliteit van de Kerk met het gelaat van de Amazone. Het gewijde leven, de leken en de vrouwen onder hen, zijn de oude en steeds weer nieuwe voortrekkers om ons tot deze bekering op te roepen.