“Wie tot Mij komt, zal geen honger meer hebben, en wie in Mij gelooft, zal nooit meer dorst krijgen” (Joh. 6, 35), komt de Heer ons te zeggen.

In het Evangelie verzamelt zich een menigte rond Jezus die de broodvermenigvuldiging nog voor ogen had. Eén van die momenten die in de blik en het hart geprent bleef van de eerste gemeenschap van de leerlingen. Dat was een feest ... het feest om de overvloed en toewijding van God voor Zijn kinderen te ontdekken, die broeders geworden waren door het breken en het delen van het brood. Stellen wij ons deze menigte een ogenblik voor. Iets was veranderd. Gedurende enkele ogenblikken konden deze hongerige en stille mensen die Jezus volgden, op zoek naar een woord, het wonder van de broederschap met hun handen raken en in hun lichaam voelen, dat hen in overvloed verzadigde.

De Heer is gekomen om leven te geven aan de wereld en Hij doet het altijd op een manier die onze enge berekeningen, middelmatige verwachtingen en oppervlakkig intellectualisme kan uitdagen; Hij stelt onze zienswijzen en zekerheden in vraag door ons uit te nodigen naar een nieuwe horizont te kijken waar plaats is voor een andere manier om de werkelijkheid op te bouwen. Hij is het levende Brood uit de Hemel, “wie tot Mij komt, zal geen honger meer hebben, en wie in Mij gelooft, zal nooit meer dorst krijgen”.

Al die mensen hebben ontdekt dat honger naar brood ook andere namen draagt: honger naar God, honger naar broederschap, honger naar ontmoeting en gedeelde feestvreugde.  Wij zijn het harde brood gewoon van desinformatie, en zijn de gevangene geworden van diskrediet, etiketten en schaamte; wij geloofden dat conformisme onze dorst zou lessen en hebben ons uiteindelijk gelaafd aan onverschilligheid en gevoelloosheid. Wij hebben ons gevoed met dromen van pracht en praal, en hebben uiteindelijk verstrooiing, geslotenheid en eenzaamheid gekregen. We hebben ons verzadigd aan connecties en hebben de smaak van de broederschap verloren. We hebben het snelle en zekere resultaat gezocht en voelen ons bedrukt door ongeduld en angstvalligheid. Als gevangenen van het denkbeeldige, hebben wij de smaak voor de realiteit verloren.

Zeggen wij het met kracht en onbevreesd : wij hebben honger, Heer … Wij hebben honger, Heer, naar het brood van Uw woord, dat onze geslotenheid en eenzaamheid kan doorbreken; wij hebben honger naar broederschap, Heer, wanneer onverschilligheid, diskrediet en schaamte onze tafels vullen en de eerste plaats bij ons hebben. Wij hebben honger naar ontmoetingen, Heer, waar Uw woord hoop kan geven, de tederheid kan wekken, het hart kan sensibiliseren door wegen te openen van transformatie en bekering.

Wij hebben, zoals deze menigte, honger Heer, om de vermenigvuldiging te ervaren van Uw barmhartigheid, die in staat is stereotypen te doorbreken, een nieuwe start te makken en het medelijden van de Vader met elke mens te delen, vooral met degenen voor wie niemand zorgt, die vergeten of geminacht worden. Zeggen wij het met kracht en onbevreesd, wij hebben honger, Heer, naar brood, naar het brood van Uw woord en naar het brood van de broederschap.

Binnen enkele ogenblikken, gaan wij op weg, naar de tafel van het altaar om ons te voeden met het Brood des Levens, in navolging van het gebod van de Heer: “wie tot Mij komt zal geen honger meer hebben, en wie in Mij gelooft, zal nooit meer dorst krijgen” (Joh. 6, 35). Dat is het enige dat de Heer ons vraagt: “komt”. Hij nodigt ons uit op weg te gaan, ons in beweging te zetten, naar buiten. Hij roept ons op naar Hem toe te gaan om ons deelgenoot te maken aan Zijn leven en zending. “Komt” zegt de Heer ons: een komst die niet alleen verandering van plaats betekent maar de bekwaamheid zich te laten ontroeren, door Zijn woord te laten transformeren in onze keuzes, gevoelens en prioriteiten om het te wagen Zijn gebaren te stellen en Zijn taal te spreken, “de taal van het brood dat spreekt van tederheid, gezelschap, edelmoedige toewijding aan de anderen” Jorge Mario Kardinaal Bergoglio, S.J., Buenos Aires, (1995), Homelia Corpus Christi (15 juni 1995), een concrete en tastbare liefde omdat het dagelijks leven reëel is.

In elke Eucharistie breekt de Heer zich, deelt Hij zich uit en nodigt Hij ons uit om ook onszelf met Hem te breken en uit te delen, en deel te nemen aan dit wonder van vermenigvuldiging dat alle hoeken van deze stad, van dit land, van deze grond met een beetje tederheid en medelijden wil bereiken en aanraken.

Honger naar brood, honger naar broederschap, honger naar God. Moeder Theresa kende dat allemaal goed, zij die haar leven op twee zuilen heeft willen funderen: Jezus belichaamd in de Eucharistie en Jezus belichaamd in de armen! Liefde die wij ontvangen, liefde die wij geven. Twee onafscheidelijke zuilen die haar weg getekend hebben, die haar in beweging brachten, zij die ook haar honger en dorst verlangde te stillen. Zij is naar de Heer toegegaan en in dezelfde beweging is zij naar de geminachte, onbeminde, eenzame en vergeten broeder gegaan; zij ging naar de broeder en vond het gelaat van de Heer … Want zij wist dat “liefde tot God en tot de naaste versmelten; in de geringste ontmoeten wij Jezus zelf en in Jezus ontmoeten wij God” Paus Benedictus XVI, Encycliek, God is Liefde, Deus Caritas Est (25 dec 2005), 15 en deze liefde was het enige dat haar honger kon stillen.

Broeders en zusters, vandaag blijft de verrezen Heer in ons midden op weg gaan, daar waar het dagelijks leven zich afspeelt. Hij kent onze honger en zegt ons nog altijd: “wie tot Mij komt zal geen honger meer hebben, en wie in Mij gelooft, zal nooit meer dorst krijgen” (Joh. 6, 35). Moedigen wij elkaar aan om op te staan en de ervaring op te doen van de overvloed van Zijn liefde; laten wij onze honger en onze dorst door Hem verzadigen in het sacrament van het altaar en het sacrament van de broeder.