"Jezus ging de berg op en riep tot zich die Hij zelf wilde; en zij kwamen bij Hem. Hij stelde er twaalf aan om Hem te vergezellen en door Hem uitgezonden te worden om te prediken, met de macht de duivels uit te drijven" (Mc. 3, 13-15).

"Om Hem te vergezellen". Het is niet moeilijk om in deze woorden "de begeleiding van de roeping" van de apostelen door Jezus te zien. Na de apostelen geroepen te hebben en alvorens hen uit te zenden, ja, teneinde hen te kunnen uitzenden om te prediken, vraagt Jezus van hen een "tijd" van vorming, bedoeld om een relatie van diepe gemeenschap en vriendschap met Hemzelf te ontwikkelen. Hij geeft aan hen een grondigere catechese dan aan de menigte Vgl. Mt. 13, 11 en Hij wil dat zij getuigen zijn van zijn stil gebed tot de Vader Vgl. Joh. 17, 1-26 Vgl. Lc. 22, 39-45 .

De Kerk laat zich in alle tijden door het voorbeeld van Christus inspireren in haar zorg voor de priesterroepingen. De concrete vormen van de inzet van de Kerk in de roepingenpastoraal, welke niet alleen bedoeld is om de roepingen tot het priesterschap te onderscheiden maar ook om ze te "begeleiden", zijn zeer verschillend geweest en zij zijn dat nog. Maar de geest welke die vormen moet bezielen en ondersteunen, blijft dezelfde: alleen hen die werkelijk geroepen zijn, tot het priesterschap brengen en met een passende vorming daartoe brengen, met een bewust en vrij antwoord, waardoor zij met heel hun persoon Jezus Christus aanhangen, die hen roept om in een vertrouwelijke omgang met Hem te leven en zijn heilszending te delen. Om deze reden is het "seminarie" in zijn verschillende vormen, en op analoge wijze het "vormingshuis" van priesterreligieuzen, niet zozeer een plaats of een materiële ruimte, maar meer een geestelijke ruimte, een levensweg, een atmosfeer, welke een zodanig proces van vorming verzekert en begunstigt dat degene die door Christus tot het priesterschap wordt geroepen met behulp van het sacrament van het priesterschap een levend beeld kan worden van Jezus Christus, Hoofd en Herder van de Kerk. In hun Bisschoppensynodes
Boodschap van de synodevaders aan het volk van God
Achtste gewone algemene vergadering van de Bisschoppensynode (28 oktober 1990) hebben de Synodevaders op directe en diepe wijze de oorspronkelijke en karakteristieke betekenis van de vorming van de vorming van de kandidaten voor het priesterschap samengevat, waar zij zeggen dat "het leven in een seminarie, school van de Evangelie, een leven betekent dat bestaat in het volgen van Christus, zoals de apostelen. Het betekent dat men zich door Hem laat inwijden in het dienen van de Vader en de mensen onder leiding van de heilige Geest; dat men zich gelijkvormig laat maken aan Christus, de goede Herder, voor een betere priesterlijke dienst in de Kerk en in de wereld. De vorming tot het priesterschap betekent ge raken aan het geven van een persoonlijk antwoord op de fundamentele vraag van Christus: "Hebt ge Mij lief?". Voor de toekomstige priester kan het antwoord slechts de totale gave van het eigen leven zijn". Bisschoppensynodes, Achtste gewone algemene vergadering van de Bisschoppensynode, Boodschap van de synodevaders aan het volk van God (28 okt 1990), 4

Het gaat erom dat deze geest, die nooit in de Kerk zal mogen ontbreken, te vertalen in de sociale, psychologische, politieke en culturele omstandigheden van de huidige wereld, welke even gevarieerd als gecompliceerd zijn, zoals de Synodevaders opgemerkt hebben met betrekking tot de diverse particuliere kerken. Met een nadruk vol bezorgdheid maar ook vol hoop hebben de Synodevaders kennis kunnen nemen van en lang kunnen nadenken over de inspanningen die men zich in al hun kerken getroost om de methoden van vorming van de kandidaten voor het priesterschap te zoeken en aan te passen.

Deze exhortatie wil de vruchten van het werk van de synode samenvatten, enige verworven zichten verstrekken, enige noodzakelijke doeleinden aanwijzen en de rijkdom van ervaringen en wegen van vorming welke reeds met positief resultaat beproefd zijn ter beschikking van allen stellen. In deze exhortatie worden de "inleidende" vorming en de "blijvende" vorming afzonderlijk behandeld, zonder ooit de diepe band te vergeten die beide verenigt en die van beide een enige en organische weg van christelijk en priesterlijk leven moet maken. De exhortatie blijft stilstaan bij de verschillende dimensies van menselijke, geestelijke, intellectuele en pastorale vorming, alsmede bij de milieus van de vorming van de kandidaten voor het priesterschap en bij de personen die verantwoordelijk zijn voor die vorming.