Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De noodzaak van het grootseminarie en van het gelijksoortige religieuze instituut voor de vorming van de kandidaten voor het priesterschap, die op gezagvolle wijze bevestigd is door het Tweede Vaticaans Concilie, 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de priesteropleiding, Optatam Totius Ecclesiae (28 okt 1965), 4 is opnieuw bevestigd door de Synode met de volgende woorden: "Het instituut van het grootseminarie als plaats van vorming bij uitstek, moet zeker opnieuw bevestigd worden als ook materieel normale ruimte voor een gemeenschappelijk en hiërarchisch leven, als eigenlijk huis voor de vorming van de kandidaten voor het priesterschap, met oversten die werkelijk aan hun taak toegewijd zijn. Dit instituut heeft in de loop der eeuwen zeer veel vruchten voortgebracht en blijft ze voorbrengen in heel de wereld". Bisschoppensynodes, Propositiones t.b.v. de 8e Bisschoppensynode over de vorming van priesters, 20

Het seminarie is zeker een tijd en een ruimte, maar het is vooral een gemeenschap van opvoeding die onderweg is. Het is de gemeenschap die door de bisschop is opgericht om aan degene die door de Heer geroepen wordt om te dienen zoals de apostelen, de gelegenheid te bieden opnieuw de ervaring te beleven van de vorming welke de Heer aan de twaalf heeft voorbehouden. Een langere en innige gewoonte om met Christus te leven wordt in de Evangelies voorgehouden als noodzakelijke vooronderstelling voor heet apostolische dienstwerk. Zij vraagt van de twaalf om op bijzonder duidelijke en specifieke wijze te doen wat in zekere mate van alle leerlingen wordt gevraagd, namelijk zich los te maken van het milieu waaruit zij komen, van het gewone werk, van de genegenheden, ook de meest dierbare (Mc. 1, 16-20)(Mc. 10, 28)(Lc. 9, 23.57-62)(Lc. 14, 25-27). Verschillende malen hebben wij gewag gemaakt van de traditie van Marcus, die de nadruk legt op de innige band welke de apostelen met Jezus en met elkaar verbindt: alvorens uitgezonden te worden om te prediken en te genezen zijn zij geroepen "om Hem te vergezellen" (Mc. 3, 14).

In zijn diepste wezen is het seminarie op zijn wijze een voortzetting in de Kerk van de gemeenschap van de apostelen rondom Jezus, luisterend naar zijn woord, op weg naar de paaservaring, in afwachting van de gave van de Geest voor de zending. Dit vormt het normatieve ideaal dat het seminarie stimuleert om, in de meest verschillende vormen en in de veelvuldige wisselvalligheden waardoor het als menselijke instelling in de geschiedenis getekend wordt, een concrete vormgeving te vinden die trouw is aan de evangelische waarden waardoor het geïnspireerd wordt, en in staat is te beantwoorden aan de situaties en de noden van de tijd.

Het seminarie is in zich een oorspronkelijke ervaring van het leven van de Kerk. De bisschop is er tegenwoordig door middel van de functie van de rector en van de dienst van medeverantwoordelijkheid en gemeenschap, waarvan hij samen met de andere opvoeders de ziel is, voor de pastorale en apostolische groei van de leerlingen. De verschillende leden van de seminariegemeenschap, die door de Geest verenigd zijn in een enige broederschap, werken, ieder volgens zijn eigen gave, mee aan de groei van allen in het geloof en de liefde, opdat zij zich op passende wijze voorbereiden op het priesterschap en dus op de voortzetting in de Kerk en de geschiedenis van de heilbrengende aanwezigheid van Jezus Christus, de goeder Herder.

Reeds menselijk gezien moet het grootseminarie ernaar streven "een gemeenschap" te worden "die bijeengehouden wordt door diepe vriendschap en liefde, zodat het als een echte familie beschouwd kan worden die in blijdschap leeft" Bisschoppensynodes, Propositiones t.b.v. de 8e Bisschoppensynode over de vorming van priesters, 20 Christelijk gezien, zo vervolgen de Synodevaders, moet het seminarie de gestalte hebben van een "kerkelijke gemeenschap", van een "gemeenschap van leerlingen van de Heer, die eenzelfde liturgie vieren, welke het leven doordringt van de geest van gebed; een gemeenschap die dagelijks gevormd wordt door de lezing en overweging van het woord Gods, het sacrament van de Eucharistie en de beoefening van de broederlijke liefde en de rechtvaardigheid; een gemeenschap die de Geest van Christus en de liefde voor de Kerk uitstraalt in de vooruitgang van het gemeenschappelijke leven en in het gedrag van ieder lid". Bisschoppensynodes, Propositiones t.b.v. de 8e Bisschoppensynode over de vorming van priesters, 20 Met het oog op de bevestiging en de concrete ontwikkeling van de wezenlijk kerkelijke dimensie van het seminarie vervolgen de Synodevaders: "Als kerkelijke, diocesane of interdiocesane of ook religieuze gemeenschap moet het seminarie bij de kandidaten de zin van gemeenschap met hun bisschop en hun priesterschap met hun bisschop en hun priesterschap voeden, zodat zij delen in hun op en zorg, en deze openheid weten uit te strekken tot de noden van de gehele Kerk". Bisschoppensynodes, Propositiones t.b.v. de 8e Bisschoppensynode over de vorming van priesters, 20

Voor de vorming van de kandidaten voor het priesterschap en voor de pastorale dienst, welke van nature kerkelijk is, is het wezenlijk dat het seminarie niet ervaren wordt op uiterlijke en oppervlakkige wijze ofwel eenvoudig als een plaats van huisvesting en studie, maar op innerlijke en diepe wijze als een specifiek kerkelijke gemeenschap welke opnieuw de ervaring beleeft van de groep van twaalf die met Jezus verenigd was. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, Tot studenten en oud-studenten van het Almo College Capranica (21 jan 1983)