Paus Franciscus - 6 januari 2019
Boven alles moeten we ons de taal en levens van de mannen en vrouwen van vandaag eigen maken, daarmee de boodschap van het Evangelie vormgevend in hun concrete ervaringen, zoals het Concilie voorschreef. Om de betekenis van het menselijk leven te beseffen, moeten we beginnen met de ervaring van de voortplanting; die stelt ons in staat te voorkomen dat we het leven reduceren tot een louter biologisch concept of een universele abstractie, losgekoppeld van verwantschap en de geschiedenis. De fundamentele realiteit van onze ‘vleselijkheid’ gaat vooraf aan alle verdere bewustzijn en reflectie en maakt deze mogelijk. Zij voorkomt daarmee dat we denken dat we de bron van ons eigen bestaan zijn. Pas nadat we het geschenk van het leven hebben ontvangen, en voorafgaand aan iedere intentie of beslissing van onszelf, kunnen we ons bewust worden van het feit dat we daadwerkelijk leven. Het leven houdt noodzakelijkerwijs in een kind te zijn dat verwelkomd wordt en verzorgd, hoe ontoereikend ook in sommige gevallen.
“Dan lijkt het redelijk een brug te slaan tussen de zorgen die men sinds het begin van het leven gekregen heeft en die iemand tot volle ontplooiing lieten komen en de zorgen die op een verantwoorde manier aan anderen gegeven worden... Deze kostbare band verdedigt een menselijke en God-gegeven waardigheid die niet ophoudt, zelfs niet bij het verlies van de gezondheid, sociale rol en controle over het eigen lichaam.” Raad voor de Openbare Aangelegenheden - Staatssecretariaat, Aan mgr. Vincenzo Paglia, president van de Pauselijke Academie van het Leven, Palliatieve zorgen: overal en door iedereen. Palliatieve zorgen in alle streken. Palliatieve zorgen in alle godsdiensten en overtuigingen (27 feb 2018), 3
