De liefde van God voor ons is een fundamentele levensvraag die beslissende vragen stelt over wie God is en wie wij zelf zijn. Maar vóór alles staat ons wat dit aangaat een taalprobleem in de weg. Het woord “liefde” is vandaag de dag een van de meest gebruikte en ook misbruikte woorden geworden, waaraan wij totaal verschillende betekenissen geven. Ook al concentreert zich het thema van deze Encycliek op de vraag naar het verstaan en de beoefening van de liefde volgens de Heilige Schrift en de Overlevering van de Kerk, toch kunnen we niet zomaar voorbijgaan aan de betekenis die dit woord in de verschillende culturen en in het huidige spraakgebruik heeft.

Realiseren wij ons om te beginnen de veelvoud aan betekenissen van het woord “liefde”: we spreken van vaderlandsliefde, van liefde voor het beroep, van liefde onder vrienden, van liefde voor het werk, van liefde tussen ouders en kinderen, tussen broers en zussen en familieleden, van liefde voor de naaste en van liefde tot God. In deze veelvoud aan betekenissen, treedt toch de liefde tussen man en vrouw, waarin lichaam en ziel onafscheidelijk samenspelen en waarin voor de mens een belofte van geluk opengaat die onweerstaanbaar schijnt, naar voren als het oermodel van de liefde bij uitstek, waarmee vergeleken alle andere soorten van liefde verbleken. Dan komt de vraag op: horen al deze vormen van liefde uiteindelijk op de een of andere manier samen, en gaat het in heel deze verscheidenheid van uitingsvormen eigenlijk toch om één en dezelfde liefde, of gebruiken wij één en hetzelfde woord voor totaal verschillende werkelijkheden?