Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Zo wordt naastenliefde mogelijk, in de door de Bijbel, door Jezus verkondigde zin. Zij bestaat er immers in dat ik ook de medemens die ik eerst niet mag of die ik niet eens ken, vanuit God liefheb. Dat is alleen mogelijk vanuit de inwendige ontmoeting met God, die tot gemeenschap van wil is geworden en die tot in het gevoel doordringt. Dan leer ik deze ander niet enkel meer met mijn ogen en gevoelens te bezien, maar vanuit het perspectief van Jezus Christus. Zijn vriend is mijn vriend. Ik zie door de buitenkant heen zijn innerlijk wachten op een gebaar van liefde - op aandacht die ik niet alleen maar omleidt over de daarvoor bevoegde organisaties en misschien als politieke noodzaak beaam. Ik zie met Christus, en kan de ander meer geven dan de uitwendig noodzakelijke dingen: de blik van de liefde die hij nodig heeft. Hier blijkt de noodzakelijke wisselwerking tussen liefde tot God en naastenliefde, waarover de eerste Johannesbrief zo indringend spreekt. Wanneer het contact met God in mijn leven helemaal ontbreekt, dan kan ik in de ander steeds alleen maar de ander zien en kan ik het goddelijk beeld in hem niet herkennen. Maar als ik de aandacht voor de naaste helemaal uit mijn leven weglaat en alleen maar “vroom” zou willen zijn, alleen mijn “godsdienstige verplichtingen” zou willen doen, dan verdort ook de relatie met God. Dan is ze alleen nog maar “correct”, maar zonder liefde. Alleen mijn bereidheid om op de naaste af te gaan, hem liefde te bewijzen, maakt mij ook gevoelig jegens God. Alleen de dienst aan de naaste opent mijn ogen voor wat God mij doet en hoe Hij mij liefheeft. De heiligen - denken wij bijvoorbeeld aan de zalige Teresa van Calcutta - hebben hun vermogen om de naaste lief te hebben steeds weer geput uit hun ontmoeting met de eucharistische Heer, en omgekeerd heeft die ontmoeting haar realisme en haar diepte juist gewonnen uit de dienst aan de naaste. Liefde tot God en naastenliefde zijn niet van elkaar te scheiden: het is slechts één gebod. Maar elk van beide leeft van de voorkomende liefde van God, die ons het eerst heeft liefgehad. Zo is het niet meer een “gebod” van buitenaf, dat ons het onmogelijke voorschrijft, maar van binnenuit geschonken ervaring van liefde die uit haar eigen aard doorgegeven moet worden. Liefde groeit door liefde. Zij is “goddelijk”, omdat zij van God komt en ons met God verenigt, ons in dit proces van vereniging tot een ‘wij’ maakt, dat onze scheidingen overwint en ons één laat worden, zodat aan het einde “God alles in allen” is Vgl. 1 Kor. 15, 28 .