Dit is inderdaad de zin van het lijden, een werkelijk bovennatuurlijke en tegelijk menselijke zin. Hij is bovennatuurlijk, omdat hij in het goddelijke mysterie van de Verlossing van de wereld geworteld is; maar tegelijk volkomen menselijk, omdat de mens in het lijden zichzelf vindt, zijn menselijkheid, zijn waarheid, zijn zending.

Het lijden behoort ongetwijfeld tot het mysterie van de mens. Misschien is het lijden niet zo sterk als de mens zelf in dit mysterie gehuld, dat bijzonder ondoordringbaar is. Het tweede Vaticaans concilie heeft deze waarheid verkondigd: "slechts in het mysterie van het mensgeworden Woord wordt mysterie werkelijk zichtbaar... want... juist in de openbaring van het mysterie van de Vader en Zijn liefde openbaart Christus, de nieuwe Adam de men volledig aan de mens zelf en maakt hem zijn verheven roeping duidelijk" 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 22. Als deze woorden betrekking hebben op alles wat tot het mysterie van de mens behoort, dan toch zeker heel bijzonder op het menselijk lijden. Juist op dit gebied is het absoluut noodzakelijk dat "de mens aan de mens geopenbaard wordt en dat hem zijn verheven roeping duidelijk wordt". Het komt ook voor – zoals uit de ervaring blijkt – dat dit bijzonder moeilijk wordt. Maar als het volledig tot stand komt en een licht voor het menselijk leven wordt, maakt het ook bijzonder gelukkig. "Door Christus en in Christus wordt het raadsel van het lijden en de dood helder belicht" 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 22.

Ik besluit nu deze overwegingen over het lijden in het jaar waarin de Kerk het buitengewone jubileumjaar van de Verlossing viert.

Het mysterie van de Verlosser van de mens is op wonderbaarlijke wijze in het lijden geworteld, en dit lijden is van zijn kant op de meest innige wijze met het mysterie van de verlosser verbonden.

Ik wil dit jaar van de Verlossing beleven in nauwste verbondenheid met allen die door het lijden getroffen worden. Daarom moeten alle lijdende mensen die in Christus geloven, in de geest onder het kruis van Calvarië samenkomen, vooral degenen die hun lijden ons dichter bij de vervulling van de vraag van de Verlosser zelf brengt, dat allen één mogen zijn Vgl. Joh. 17,11.21-22 . Daar moeten ook de mensen van goede wil samenkomen, omdat aan het kruis de "Verlosser van de mens" hangt, de Man van smarten, die het lichamelijk en geestelijke lijden van de mensen van allen tijden op zich heeft genomen, opdat zij in de liefde de heilsbetekenis van hun lijden kunnen ontdekken en een duidelijk antwoord krijgen op alle vragen die zij stellen. Samen met Maria, de Moeder van Christus, die bij het kruis stond Vgl. Joh. 19,25 , blijven wij stilstaan, terwijl wij vol eerbied opzien naar alle kruisen van de mensen van deze tijd.

Wij roepen alle heiligen aan, die in de loop der eeuwen op bijzondere wijze in het lijden van Christus geleefd hebben. Wij smeken hen ons bij te staan.

U allen, die door lijden gekruisigd wordt, vragen wij ons bij te staan. Juist u, die zwak zijt, smeken wij dat u een krachtbron voor de Kerk en de mensheid wordt. In de uiterst zware strijd tussen goed en kwaad, waarvan onze eeuw als het ware het toneel is, moge uw lijden, verenigd met het kruis van Christus, overwinnen.

U allen, broeders en geliefde zonen de dochters, verleen ik mijn apostolische zegen. Geven te Rome, bij Sint Petrus, 11 februari, op het feest van de heilige maagd Maria van Lourdes, in het jaar 1984, het zesde jaar van mijn pontificaat.

Paus Johannes Paulus II