De normatieve bronnen van het synodale leven van de Kerk die in de Schrift en de Traditie gevonden worden, getuigen dat de roeping van de hele mensheid tot vereniging met God en eenheid in Hem in het centrum van het goddelijke heilsplan staat, die in Jezus Christus wordt vervuld en door de bediening van de Kerk wordt gerealiseerd. Deze bronnen bieden de nodige richtlijnen om de theologische principes te onderscheiden die het synodale leven, zijn structuren, processen en gebeurtenissen moeten animeren en reguleren. Op basis hiervan worden de vormen van synodaliteit die in de Kerk in de loop van het eerste millennium en later in het tweede millennium in de katholieke Kerk zijn ontwikkeld, beschreven, met verwijzing ook naar enige informatie over de synodale praxis van de andere kerken en kerkelijke gemeenschappen.