In de eerste twee hoofdstukken gaat dit document in op de noodzaak om de theologische betekenis van de synodaliteit te verdiepen in het perspectief van de katholieke ecclesiologie, in harmonie met de leer van Vaticanum II. Het eerste hoofdstuk keert terug naar de normatieve gegevens die in de Heilige Schrift en de Traditie worden aangetroffen om in het volle licht te stellen dat de synodale gestalte van de Kerk haar wortels vindt in de historische ontwikkeling van de openbaring en om de fundamentele connotaties en specifieke theologische criteria aan te geven die het begrip definiëren en de praktijk reguleren.

Het tweede hoofdstuk stelt de theologische grondslagen van de synodaliteit voor in overeenstemming met de ecclesiologische leer van Vaticanum II en verbindt die met het perspectief van het pelgrimerende en missionaire volk van God en met het mysterie van de Kerk als communio, onder verwijzing naar de kenmerkende eigenschappen van de eenheid, heiligheid, katholiciteit en apostoliciteit van de Kerk. Ten slotte wordt de relatie tussen de deelname van alle leden van het volk Gods aan de zending van de Kerk en de uitoefening van het gezag van de herders verdiept.

Op basis hiervan beogen het derde en vierde hoofdstuk enkele pastorale oriëntaties aan te bieden. Het derde hoofdstuk verwijst naar de concrete toepassing van de synodaliteit op verschillende niveaus: in de lokale Kerk, in de communio tussen de lokale Kerken van een regio en in de universele Kerk. Het vierde hoofdstuk biedt oriëntaties met betrekking tot de spirituele en pastorale bekering en de gemeenschappelijke en apostolische onderscheiding die nodig zijn voor een authentieke ervaring van de synodale Kerk, met aandacht voor de positieve impact op de oecumenische tocht en op de sociale diaconie van de Kerk.