2 maart 2018
Hoewel de synoden, die vanaf de derde eeuw op het diocesane en provinciale niveau periodiek worden gehouden, zich bezighouden met kwesties van discipline, eredienst en doctrine op lokaal niveau, is men er vast van overtuigd dat de genomen beslissingen een uitdrukking zijn van de communio met alle Kerken. Deze kerkelijke overtuiging getuigt van het besef dat elke lokale Kerk de uitdrukking is van de ene en katholieke Kerk. Dit komt tot uiting in de communicatie van de synodale brieven, de collecties van de synodale canons die aan de andere Kerken worden gezonden, het verzoek om wederzijdse erkenning tussen de verschillende zetels, de uitwisseling van delegaties die vaak vermoeiende en gevaarlijke reizen met zich meebrachten.
Vanaf het begin geniet de Kerk van Rome een bijzonder respect, op grond van het feit dat de apostelen Petrus - de bisschop van Rome wordt als zijn opvolger gezien-en Paulus daar de marteldood stierven. Vgl. H. Ignatius van Antiochië, Brief aan de Romeinen, Epistula ad Romanos. IV, 3: (Funk, I, pp. 256- 258); Vgl. H. Ireneüs van Lyon, Tegen de ketters, Adversus Haereses. III, 3, 2: (SCh 211, p. 32). Het apostolische geloof dat daar stevig bewaard werd, het gezagvolle ambt dat door zijn bisschop wordt uitgeoefend in dienst van de gemeenschap tussen de Kerken, haar rijke geschiedenis in het organiseren van synoden: dat alles maakt de Kerk van Rome tot een referentiepunt voor alle andere Kerken. Die wenden zich ook tot Rome om geschillen te beslechten H. Paus Clemens Romanus, Aan de Korintiërs, I Clemens - Ad Corinthios. V, 4-5: (Funk, I, pp. 104-106) en zo fungeert Rome als zetel van beroep. Vgl. Synode van Sardica, Canones (1 jan 343), 3-4. Canones 3 en 5, DH 133-134