In de aula van de synode heeft niet de stem ontbroken van degenen die de vrees geuit hebben dat een buitensporige aandacht voor de conditie en de rol van de vrouwen zou kunnen uitmonden in een onaanvaardbare nalatigheid, namelijk het vergeten van de mannen.

Inderdaad moeten diverse kerkelijke situaties de afwezigheid of de te schaarse aanwezigheid van de mannen betreuren: een deel van hen verzaakt aan de kerkelijke verantwoordelijkheden, welke zij de vrouw alleen laten dragen. Zo bijvoorbeeld de deelname aan het liturgische gebed in de Kerk, de opvoeding en in het bijzonder het godsdienstonderricht van de eigen kinderen en van andere kinderen, de aanwezigheid bij godsdienstige en culturele ontmoetingen, de medewerking aan caritatieve en missionaire activiteiten.

Men moet derhalve in de pastoraal aandringen op de gecordineerde aanwezigheid van mannen en vrouwen, opdat de deelname van de lekengelovigen aan de heilszending van de Kerk vollediger, harmonischer en rijker wordt. De fundamentele reden voor de eis en de verklaring van de gezamelijke aanwezigheid en van de samenwerking van mannen en vrouwen is niet alleen, zoals opgemerkt, het grotere belang en de grotere doeltreffendheid van de pastorale actie van de Kerk en nog minder alleen het eenvoudige sociologische gegeven van een menselijke samenleving die uiteraard is samengesteld uit mannen en vrouwen. Het is veeleer het oorspronkelijke plan van de Schepper die van het “begin” af de mens gewild heeft als “eenheid van de twee” , de man en de vrouw gewild heeft als eerste persoonsgemeenschap, welke de wortel is van iedere andere gemeenschap, en tevens als “teken” van de interpersoonlijke liefdegemeenschap die het geheimvolle innerlijke leven van de drieënige God vormt.

Juist hierom is de meest gewone wijdvertakte tegelijk fundamentele manier om de gecoördineerde en harmonische aanwezigheid van mannen en vrouwen in het leven en de zending van de Kerk te verzekeren de uitoefening van de taken en de verantwoordelijkheden van het christelijke echtpaar en het christelijke gezin waarin de verscheidenheid van de verschillende vormen van liefde en leven doorstraalt en meegedeeld wordt: de echtelijke, de vaderlijke en de moederlijke, de kinderlijke en de broederlijke vorm. in de exhortatie H. Paus Johannes Paulus II - Postsynodale Apostolische Exhortatie
Familiaris Consortio
Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd
(22 november 1981)lezen wij:

“Als het waar is dat het christelijke gezin een gemeenschap is waarvan de banden door Christus in het geloof en in de sacramenten zijn vernieuwd, dan moet zijn deelneming aan de zending van de Kerk geschieden op de wijze van een gemeenschap: samen dus, de echtgenoten als echtpaar, de ouders en kinderen als gezin, moeten de leden hun dienst aan de Kerk en aan de wereld vervullen. (...) Het christelijke gezin bouwt het Rijk van God op in de geschiedenis door de dagelijkse relaties die zijn levensconditie betreffen en kenmerken: het is derhalve in de huwelijks- en gezinsliefde - verwezenlijkt in haar uitzonderlijke rijkdom van waarden en eisen van totaliteit, exclusiviteit, trouw en vruchtbaarheid - dat de deelneming van het christelijk gezin aan de profetische, priesterlijke en koninklijke zending van Jezus Christus en van de Kerk zich uitdrukt en verwerkelijkt” H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 50

Zich in dit perspectief plaatsend hebben de synodevaders herinnerd aan de betekenis die het sacrament van het huwelijk in de Kerk en in de maatschappij moet krijgen om alle relaties tussen man en vrouw te belichten en te bezielen. Wat dit betreft hebben zij de urgente noodzaak bevestigd voor iedere christen,

“ dat hij de boodschap van hoop, die vervalt ligt in de relatie van de man tot de vrouw, moet beleven en verkondigen. Het huwelijkssacrament, dat deze relatie heiligt in de vorm van hun echtelijke relatie en dat deze relatie uitlegt als een teken van de relatie van Christus tot zijn Kerk, houdt een hoogst belangrijke leer voor het leven van de Kerk in, die namelijk door middel van de Kerk door moet dringen tot de hedendaagse wereld; al die relaties moeten met die geest worden doordrenkt. De Kerk moet vollediger van deze rijkdom gebruik maken” Bisschoppensynodes, Propositiones n.a.v. de 10e Bisschoppensynode over de Leken (30 okt 1987), 46.

De synodevaders zelf hebben terecht opgemerkt dat “de waardering van de maagdelijkheid en de eerbied voor het moederschap beide in ere hersteld moeten worden” Bisschoppensynodes, Propositiones n.a.v. de 10e Bisschoppensynode over de Leken (30 okt 1987), 47: nogmaals voor de onplooiing van verschillende en complementaire roepingen in het levende kader van de kerkelijke gemeenschap en ten dienste van haar voortdurende groei.