De icoon geeft het bijbelse verhaal van Pinksteren weer:

“Toen de dag van Pinksteren aanbrak, waren allen bijeen op dezelfde plaats. Plotseling kwam uit de hemel een gedruis alsof er een hevige wind opstak en heel het huis waar zij gezeten waren, was er vol van. Er verscheen hun iets dat op vuur geleek en dat zich, in tongen verdeeld, op ieder van hen neerzette. Zij werden allen vervuld van de heilige Geest en begonnen in vreemde talen te spreken, naar gelang de Geest hun te vertolken gaf” (Hand. 2, 1-4).

Op de afbeelding maakt zich vanuit de duif, symbool voor de heilige Geest, een kegel van intens licht los, die Maria en de Apostelen omhult. Het is het licht dat de geest van de Apostelen verlicht door hun de gaven mee te delen van wetenschap, wijsheid en inzicht in de goddelijke werkelijkheden, maar ook de gaven van vroomheid, kracht, raad en vreze Gods.

Op hun hoofd zetten zich vervolgens vlammen van vuur neer, om de volheid aan te geven van de goddelijke liefde, die hen ertoe zal bewegen verkondigers te worden van het Evangelie aan alle volkeren. De overvloed aan genade zal het de Apostelen in feite mogelijk maken door allen verstaan te worden, omdat de taal van de liefde universeel is en voor allen toegankelijk.

Tegenover de verdeeldheid van de talen onder de volkeren, stelt Pinksteren het geneesmiddel van de eenheid van de mensen.

In het midden van de icoon, overheerst Maria, moeder van de Kerk, Koningin van de Apostelen en de volmaakte Orante (biddende). Het is door de liefde van de Geest dat de gelovigen hun kinderlijk gebed tot God kunnen doen opstijgen, volgens de woorden van de Apostel: “En het bewijs dat ge zonen zijt: Hij heeft de Geest van zijn Zoon in ons hart gezonden, die roept: Abba, Vader!” (Gal. 4, 6).

Koptische Pinkster-icoon