De christen die in Christus sterft, bereikt aan het einde van zijn aardse leven de vervulling van het nieuwe leven dat met het Doopsel is begonnen, dat door het Vormsel wordt gesterkt, dat gevoed wordt door de Eucharistie, en een voorsmaak is van het hemels gastmaal. De zin van het christelijk sterven openbaart zich in het licht van de dood en de verrijzenis van Christus, onze enige hoop. De christen die in Christus Jezus sterft, gaat "zijn intrek te nemen bij de Heer" (2 Kor. 5, 8).

Zie ook:

Catechismus-Compendium
Catechismus van de Katholieke Kerk
(15 augustus 1997)

De uitvaart, hoewel in verschillende riten gevierd, overeenkomstig de situaties en tradities van iedere streek, brengt steeds het paaskarakter tot uitdrukking van het christelijk sterven in de hoop op de verrijzenis, alsook de zin van de gemeenschap met de overledene, vooral door middel van het gebed om de loutering van zijn ziel.

Zie ook:
Catechismus-Compendium
Catechismus van de Katholieke Kerk
(15 augustus 1997)

Gewoonlijk omvat de uitvaart vier kernmomenten: het ontvangen van het lichaam van de overledene door de gemeenschap met woorden van troost en hoop, de liturgie van het woord, het eucharistisch offer, en het “afscheid”, waarbij de ziel van de overledene wordt toevertrouwd aan God, Bron van eeuwig leven, terwijl zijn lichaam wordt begraven in afwachting van de verrijzenis.

Zie ook:
Catechismus-Compendium
Catechismus van de Katholieke Kerk
(15 augustus 1997)