Het kruisoffer is de bron van het sacramentele heilsbestel van de Kerk. Op de afbeelding vangt Maria, symbool van de Kerk, met haar linker hand uit de doorboorde zijde van Jezus bloed en water op, symbolen de Sacramenten van de Kerk.

“Toen zij echter bij Jezus kwamen en zagen dat Hij reeds dood was, sloegen zij Hem de benen niet stuk, maar een van de soldaten doorstak zijn zijde met een lans; terstond kwam er bloed en water uit” (Joh. 19, 33-34).

De heilige Augustinus schrijft daarover: “Christus, onze Heer, die in zijn lijden datgene voor ons offerde wat Hij bij zijn geboorte van ons had aangenomen, heeft, toen Hij voor eeuwig Hogepriester was geworden, bepaald dat het offer zou worden opdragen zoals u dat ziet: dat wil zeggen zijn lichaam en zijn bloed. Uit zijn lichaam, door de lans doorboord, stroomden immers water en bloed, waarmee hij onze zonden uitwiste. Treedt daarom, terwijl gij u deze genade herinnert en werk maakt van uw heil (dat trouwens veeleer door God in u bewerkt wordt), met vrees en beven nader, om deel te krijgen aan dit altaar. Erken in het brood hetzelfde [lichaam] dat aan het kruis hing, en in de kelk hetzelfde (bloed) dat uit zijn zijde stroomde. Ook de oude offers van het volk van God waren in hun veelvoud en verscheidenheid een voorafbeelding van dit ene offer, dat komen moest. En Christus is tegelijkertijd het lam, vanwege de onschuld van zijn reine ziel, als ook de bok, vanwege zijn vlees dat gelijk is aan dat van de zonde. En al het andere dat op velerlei en verschillende wijze in de offers van het Oude Testament is voorafgebeeld, heeft enkel en alleen betrekking op dit ene (offer) dat in het Nieuwe Testament is geopenbaard.

Neemt dus, en eet het lichaam van Christus, nu ook gij ledematen van Christus bent geworden in het lichaam van Christus; neemt en laaft u aan het bloed van Christus. Om niet van elkaar gescheiden te raken: eet wat u verenigt! Om uzelf niet gering te schatten, drinkt uw losprijs! Zoals dit zich verandert in u, wanneer u daarvan eet en drinkt, zo verandert u ook zelf in het lichaam van Christus, door gehoorzaam en vroom te leven. Hij nam namelijk, toen zijn lijden nabij kwam en Hij met zijn leerlingen het paasmaal hield, het brood, zegende het en sprak: Dit is mijn lichaam dat voor u gegeven wordt. Op dezelfde wijze gaf Hij hun de kelk, nadat Hij hem gezegend had, en sprak: Dit is mijn bloed, het bloed van het Nieuwe Verbond, dat vergoten wordt voor velen tot vergeving van de zonden. Dit hebt u al in het evangelie gelezen of gehoord, maar u wist niet dat deze Eucharistie de Zoon zelf is. Maar nu uw hart gezuiverd is tot een smetteloos geweten en het lichaam met zuiver water is gewassen, nadert nu tot Hem, en gij zult verlicht worden en uw gelaat zal niet van schaamte rood worden” H. Augustinus, Preken, Sermones. 228B

______________________________________________

Mozaïek op de Wand van de Menswording, De kapel “Redemptoris Mater”, Vaticaanstad.

De liturgie is de viering van het mysterie van Christus, in het bijzonder van zijn paasmysterie. In haar wordt, door middel van de uitoefening van het priesterlijk ambt van Jezus Christus, onder tekenen de heiliging van de mensen zichtbaar gemaakt en tot stand gebracht, en wordt door het mystieke Lichaam van Christus, dat wil zeggen het Hoofd en zijn ledematen, de openbare eredienst uitgeoefend die God verschuldigd is.

Zie ook:
Catechismus-Compendium
Catechismus van de Katholieke Kerk
(15 augustus 1997)

De liturgie, heilige handeling bij uitstek, vormt het hoogtepunt waarnaar het handelen van de Kerk streeft, en tevens de bron waaruit haar levenskracht voortkomt. Door de liturgie zet Christus in zijn Kerk, met haar en door haar, het werk van onze verlossing voort.

Zie ook:
Catechismus-Compendium
Catechismus van de Katholieke Kerk
(15 augustus 1997)

Het sacramentele heilsbestel bestaat in het meedelen van de vruchten van de verlossing van Christus door middel van de viering van de sacramenten van de Kerk, op de eerste plaats van de Eucharistie, "totdat Hij komt" (1 Kor. 11, 26).

Zie ook:
Catechismus-Compendium
Catechismus van de Katholieke Kerk
(15 augustus 1997)