Maar bij heel dit werk moet de wet der liefde steeds op de eerste plaats komen, omdat de liefde „
de band is der volmaaktheid”. (
Kol. 3, 14) Hoe bedriegen zich derhalve die onbezonnen hervormers, die er alleen zorg voor dragen, dat de rechtvaardigheid, en wel de ruilende rechtvaardigheid, wordt nageleefd, terwijl zij de medewerking der liefde hooghartig afwijzen! Natuurlijk, de liefde kan niet de plaats innemen van de in geweten verplichte en onrechtmatig geweigerde rechtvaardigheid. Maar, ook in de veronderstelling, dat ieder ten slotte zou krijgen hetgeen hem toekomt, toch zal altijd nog een ruim arbeidsveld voor de liefde open liggen: want de rechtvaardigheid alleen, al wordt zij nog zo trouw beoefend, kan wel de oorzaken der sociale conflicten wegnemen, maar nooit een goede verstandhouding en een gevoel van saamhorigheid scheppen. Welnu, alle instellingen tot behoud van de vrede en tot bevordering van onderling hulpbetoon tussen de mensen, van hoe volmaakte structuur ze ook schijnen, ontlenen haar duurzaamheid op de allereerste plaats aan de onderlinge band, die de betrokkenen innerlijk samenhoudt, en als deze band verslapt - de ondervinding wijst het telkens weer uit - dan verliezen zelfs de schoonste verordeningen haar kracht. En daarom zal van een waarlijk algemene samenwerking tot het gemeenschappelijk welzijn alleen dan sprake kunnen wezen, wanneer diep in het bewustzijn der verschillende maatschappelijke groepen de overtuiging zal leven, dat zij leden zijn van één groot gezin, en kinderen van dezelfde hemelse Vader, ja, dat zij één lichaam zijn in Christus, en „
allen ledematen ten opzichte van elkaar” (
Rom. 12, 5), zodat, „
wanneer één lid lijdt, alle leden mede lijden.” (
1 Kor. 12, 26) Dan toch zullen de welgestelde en invloedrijke klassen haar vroegere onverschilligheid ten opzichte van haar minderbedeelde broeders omzetten in een bezorgde en werkzame liefde, zij zullen voor hun rechtmatige eisen haar hart ontsluiten, en hun mogelijke fouten en misvattingen liefderuk weten te ontzien. En de arbeiders zullen elk gevoel van haat en afgunst, waarop nu de propagandisten van de klassenstrijd zo listig speculeren, oprecht uitdoven, en voor de plaats, hun door de goddelijke Voorzienigheid in de maatschappij aangewezen, niet enkel geen minachting, maar zelfs hoogachting koesteren, in het volle bewustzijn, dat zij door het volbrengen van hun taak en hun plicht waarlijk nuttig en eervol medewerken aan het algemeen welzijn, en dat zij van meer nabij Hem volgen, die in de heerlijkheid Gods was, en toch hier op aarde werkman heeft willen zijn en voor den zoon van een werkman heeft willen doorgaan.
