Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Vanaf de eerste eeuwen van de Kerk hebben de bisschoppen, hoewel belast met de leiding van particuliere Kerken, krachtens hun onderlinge verbondenheid in broederlijke liefde en uit ijver voor de universele zending, die aan de apostelen was toevertrouwd, hun moeiten en streven gebundeld om zowel het gemeenschappelijk welzijn als dat van de particuliere kerken te bevorderen. Met dit doel kwam men tot het houden van Synoden of provinciale Concilies of plenaire Concilies, waarin de bisschoppen besloten tot het volgen van eenzelfde gedragslijn in de verschillende kerken, zowel voor het onderricht in de geloofswaarheden als voor de regeling van het kerkelijk leven. Deze heilige oecumenische Synode spreekt de wens uit, dat het eerbiedwaardige instituut van de Synoden en Concilies in ere hersteld wordt om zo beter en doeltreffender te kunnen zorgen voor de bloei van het geloof en de instandhouding van het kerkelijke leven in de verschillende kerken, overeenkomstig en eisen van de tijd.

Vooral tegenwoordig is het de bisschoppen vaak niet mogelijk, hun ambt naar behoren en met vrucht uit te oefenen zonder een eendrachtige en steeds nauwere samenwerking met de andere bisschoppen. Omdat nu de bisschoppenconferenties, zoals die reeds in vele landen bestaan, voortreffelijke bewijzen hebben geleverd van meer succes in het apostolaat, acht deze heilige Synode het van het hoogste belang, dat over heel de wereld de bisschoppen van eenzelfde land of eenzelfde gebied zich aaneensluiten tot een werkgemeenschap en op geregelde tijden samenkomen, om door uitwisseling van ideeën en ervaringen en door gemeenschappelijk overleg te komen tot een goede samenwerking, ter verhoging van het gemeenschappelijk welzijn van betreffende kerken.

Daarom stelt zij het volgende vast omtrent de bisschoppenconferenties.

1. Een bisschoppenconferentie is een soort vereniging, waarin de bisschoppen van een bepaald land of gebied hun pastorale taak gezamenlijk uitoefenen om de mensen in stijgende mate de weldaden te verzekeren, die de Kerk hun biedt, en dit vooral door middel van apostolaatvormen en methoden, die zijn afgestemd op de omstandigheden van onze tijd.

2. Tot de bisschoppenconferentie behoren alle plaatselijke ordinarissen van elk ritus met uitzondering van de vicarissen-generaal; verder de hulpbisschoppen, de wijbisschoppen en de andere titulair-bisschoppen, die door de apostolische Stoel of door de bisschoppenconferenties belast zijn met een bijzondere taak. De overige titulair-bisschoppen en de pauselijke legaten, die een speciale opdracht in het betreffende gebied te vervullen hebben, zijn niet rechtens lid van de conferentie.
   
   De plaatselijke ordinarissen en de hulpbisschoppen hebben een beslissende stem. Of de wijbisschoppen en de andere bisschoppen, die het recht bezitten, de conferentie bij te wonen, een beslissende ofwel een adviserende stem hebben, zal worden bepaald door de statuten van de Conferentie.

3. Elke bisschoppenconferentie maakt haar eigen statuten, die aan het oordeel van de apostolische Stoel moeten worden voorgelegd. Deze statuten moeten, naast andere hulpmiddelen, ook voorzien in organen, die het best geëigend zijn voor het beoogde doel, zoals een permanente raad van bisschoppen, bisschoppelijke commissies, een algemeen secretariaat.

4. De besluiten van de bisschoppenconferentie zijn juridisch bindend op voorwaarde, dat ze wettig en met minstens tweederde van de stemmen der prelaten, die in de conferentie beslissende stem hebben, zijn genomen, en aan het oordeel van de heilige Stoel zijn voorgelegd; en wel alleen in gevallen, waarin het algemeen recht dit bepaald heeft of waarvoor dit is vastgesteld door een bijzonder besluit van de heilige Stoel, dat is uitgevaardigd motu proprio of op verzoek van de conferentie zelf.

5. Waar bijzondere omstandigheden het vereisen, kunnen de bisschoppen van meerdere landen met afkeuring van de Apostolische Stoel één enkele conferentie vormen.
   
   Men stimulere bovendien de contacten tussen de bisschoppenconferenties van verschillende landen om zo betere resultaten te verkrijgen en deze te bestendigen.

6. Het verdient ten zeerste aanbeveling, dat de prelaten van de oosterse kerken bij de zorg voor het leven van hun eigen kerk, in hun Synoden en met het oog op betere initiatieven ten gunste van de godsdienst ook rekening houden met het algemeen welzijn van heel het gebied, waarin meerdere kerken van verschillende ritussen bestaan. Tot dit doel zullen zij met elkaar overleggen in interrituele bijeenkomsten volgens de door het bevoegde gezag te geven richtlijnen.