De opvoeding is noodzakelijkerwijze het werk van een maatschappij en niet van een alleenstaand mens. Welnu, er zijn drie noodzakelijke maatschappijen, onderscheiden en toch door God harmonisch verbonden, in wier schoot de mens geboren wordt. Twee van deze maatschappijen zijn van natuurlijke orde, namelijk het gezin en de burgerlijke maatschappij; de derde, namelijk de Kerk, is van bovennatuurlijke orde.

Op de eerste plaats komt dus het gezin. Dit is onmiddellijk door God ingesteld voor zijn eigen bijzonder doel, namelijk het voortbrengen en opvoeden van kinderen. Het gezin heeft daarom een voorrang van nature, en daardoor ook een voorrang van rechten ten opzichte der burgerlijke maatschappij. Toch is het gezin een onvolmaakte maatschappij, wijl het niet alle middelen tot eigen volmaking in zich bevat.

Daarentegen is de burgerlijke maatschappij een volmaakte maatschappij, wijl zij in zich alle middelen heeft ter bereiking van haar eigen doel, namelijk het algemeen tijdelijk welzijn. Vandaar heeft zij onder dit opzicht, dat is van het algemeen welzijn, de voorrang boven het gezin. Dit vindt juist in de burgerlijke maatschappij de er aan passende vervolmaking op tijdelijk gebied.

De derde maatschappij, waarin de mens door het doopsel voor het goddelijk leven van de genade geboren wordt, is de Kerk. Zij is een maatschappij van bovennatuurlijke orde, bestemd om heel het mensdom te omvatten. Zij is een volmaakte maatschappij, daar zij in zich alle middelen bevat tot het bereiken van haar doel: het eeuwig heil van de mensen. Zij is daarom de hoogste in haar orde.

Bijgevolg behoort de opvoeding, die heel de mens omvat, als eenling en als gemeenschapswezen, zowel in de orde der natuur als in die der genade, aan al deze drie noodzakelijke maatschappijen, en wel aan ieder van haar in een mate, die, volgens de bestaande, door God vastgestelde orde van de Voorzienigheid, beantwoordt aan de verhouding, welke tussen haar respectieve doeleinden bestaat.