De opvoeding van de kinderen moet worden gekenmerkt door een weg van het doorgeven van het geloof, dat bemoeilijkt wordt door de huidige levensstijl, de werktijden, de complexiteit van de wereld van vandaag, waarin velen om te overleven een waanzinnig ritme erop na houden. Vgl. Bisschoppensynodes, Relatio Finalis - Synode 2015 (24 okt 2015), 13-14 Desondanks moet het gezin de plaats blijven waar men leert de redenen en de schoonheid van het geloof te begrijpen, te bidden en de naaste te dienen. Dit begint bij het doopsel, waarbij de moeders, zoals de heilige Augustinus zei, die hun kinderen dragen

“meewerken aan de heilige bevalling”.H. Augustinus, Over de heilige maagdelijkheid, De sancta Virginitate. 7,7: PL 40, 400

Daarna begint de weg van de groei van dat nieuwe leven. Het geloof is een gave van God, ontvangen bij het doopsel, en is niet het resultaat van menselijk handelen, maar de ouders zijn voor de rijping en de ontwikkeling ervan Gods instrument. Daarom

"is het mooi, wanneer moeders hun kleine kinderen leren Jezus of de Maagd een kushandje te geven. Hoeveel tederheid ligt er in dat gebaar! Op dat ogenblik verandert het hart van de kinderen in een ruimte van gebed” Paus Franciscus, Audiëntie, Sint Pietersplein, Het gezin - 24. Gebed (26 aug 2015), 4

Het doorgeven van het geloof veronderstelt dat de ouders werkelijk de ervaring hebben vertrouwen te hebben in God, Hem te zoeken, aan Hem behoefte te hebben, omdat alleen op deze wijze “uw daden verhaalt geslacht aan geslacht” (Ps. 144, 4) en “een vader alleen, zijn zonen bekend maakt met uw trouw” (Jes. 38, 19). Dit vereist dat wij Gods handelen in de harten afsmeken, daar waar wij niet kunnen komen. Het mosterdzaadje, een zo klein zaadje, wordt een grote boom Vgl. Mt. 13, 31-32 en zo herkennen wij de disproportie tussen handelen en het gevolg ervan. Dan weten wij dat wij geen heer zijn over de gave, maar de zorgzame beheerders ervan. Onze creatieve inzet is een bijdrage die het ons mogelijk maakt samen te werken met Gods initiatief. Daarom

"dient men ervoor te zorgen de paren, moeders en vaders te waarderen als actieve subjecten van de catechese, .... De gezinscatechese is van groot nut als doeltreffende methode om de jonge ouders te vormen en hen bewust te maken van hun zending als evangelisatoren van het eigen gezin." Bisschoppensynodes, Relatio Finalis - Synode 2015 (24 okt 2015), 89

De opvoeding tot het geloof weet zich aan ieder kind aan te passen, omdat de eerder geleerde instrumenten of recepten soms niet functioneren. Kinderen hebben behoefte aan symbolen, gebaren, verhalen. Adolescenten raken alleen maar in een crisis bij autoriteit en normen en daarom is het nodig hun persoonlijke ervaringen met het geloof te stimuleren en hun lichtende getuigenissen te bieden die alleen al door hun schoonheid indruk maken. Ouders die het geloof van hun kinderen willen begeleiden, letten op hun veranderingen, omdat zij weten dat geestelijke ervaring niet aan hun vrijheid wordt opgelegd, maar vrij wordt voorgesteld. Het is fundamenteel dat de kinderen concreet zien dat voor hun ouders het gebed werkelijk belangrijk is. Daarom kunnen de ogenblikken van gebed en de uitdrukkingen van volksvroomheid meer evangeliserende kracht hebben dan alle catecheses en verhalen. Ik wil in het bijzonder mijn dankbaarheid uitdrukken jegens alle moeders die onophoudelijk bidden, zoals de heilige Monica deed, voor de kinderen die zich van God hebben verwijderd.

Het geloof aan de kinderen doorgeven, in de zin van de uitdrukking en de groei ervan te vergemakkelijken, maakt het mogelijk dat het gezin een verkondiger van het evangelie wordt en dat het spontaan het begint door te geven aan al degenen die het benaderen, ook buiten de familiekring. Kinderen die opgroeien in missionaire gezinnen, worden vaak missionair, als de ouders die taak zodanig weten te beleven dat de anderen hen als nabij en bevriend voelen, en de kinderen in deze stijl van relatie met de wereld opgroeien zonder af te zien van het eigen geloof en de eigen overtuigingen. Wij herinneren eraan dat Jezus zelf at en dronk met de zondaars Vgl. Mc. 2, 16 Vgl. Mt. 11, 19 , de tijd nam om te spreken met de Samaritaanse Vgl. Joh. 4, 7-26 en Nicodemus ‘s nachts te ontvangen Vgl. Joh. 3, 1-21 , zich de voeten liet zalven door een prostituee Vgl. Lc. 7, 36-50 en niet aarzelde zieken aan te raken. Vgl. Mc. 1, 40-45 Vgl. Mc. 7, 33 Hetzelfde deden zijn apostelen, die geen personen waren die anderen verachten, opgesloten in kleine groepen uitverkorenen, geïsoleerd van het leven van de mensen. Terwijl de autoriteiten hen achtervolgden, genoten zij de sympathie van heel het volk. Vgl. Hand. 2, 47 Vgl. Hand. 4, 21.33 Vgl. Hand. 5, 13

"Het gezin wordt zo een subject van pastoraal handelen door middel van de uitdrukkelijke verkondiging van het evangelie en de erfenis van veel vormen van getuigenis: solidariteit jegens de armen, openstaan voor de diversiteit van de personen, bescherming van de schepping, morele en materiële solidariteit jegens andere, vooral behoeftige gezinnen, de inzet voor het bevorderen van het algemeen welzijn ook door de verandering van onrechtvaardige maatschappelijke structuren, te beginnen bij het gebied waarin het leeft, door lichamelijke en geestelijke werken van barmhartigheid te doen." Bisschoppensynodes, Relatio Finalis - Synode 2015 (24 okt 2015), 93

Dat dient te worden geplaatst in het kader van de kostbaarste overtuiging van de christenen: de liefde van de Vader, die ons ondersteunt en doet groeien, zichtbaar geworden in de totale gave van Jezus, levend onder ons, die ons in staat stelt samen alle stormen en alle fases van het leven te trotseren. Ook in het hart van ieder gezin moet men bij iedere gunstige en ongunstige gelegenheid het kerygma laten weerklinken om de weg te verlichten. Wij allen zouden, uitgaande van de levende ervaring in ons gezin, moeten kunnen zeggen: “Zo hebben wij de liefde leren kennen die God voor ons heeft, en wij geloven in haar” (1 Joh. 4, 16). Alleen vanuit deze ervaring zal de gezinspastoraal kunnen bereiken dat de gezinnen tegelijkertijd huiskerk en evangeliserend gist in de maatschappij zijn.