"Petrus liep naar het graf" (Lc. 24, 12). Welke gedachten gingen ondertussen door Petrus’ geest en hart? Het Evangelie zegt ons dat de Elf, onder wie Petrus, het getuigenis van de vrouwen, hun Paasboodschap, niet geloofd hadden. Meer nog, “het verhaal leek hun beuzelpraat” (Lc. 24, 11). Er was dus twijfel in Petrus’ hart, vergezeld van vele negatieve gedachten: droefheid om de dood van de geliefde Meester en ontgoocheling Hem tijdens de Passie drie keer verloochend te hebben. 

Maar er is een detail dat een wending aangeeft: na de vrouwen gehoord en niet geloofd te hebben, stond hij toch op (Lc. 24, 12). Hij bleef niet zitten nadenken, hij bleef niet zoals de anderen opgesloten in huis. Hij liet zich niet in beslag nemen door de zwaarmoedige sfeer van deze dagen, noch meeslepen door zijn twijfels; hij liet zich niet in beslag nemen door wroeging, noch door angst noch door voortdurend gebabbel dat tot niets leidt. Hij zocht Jezus, niet zichzelf. Hij koos voor de weg van ontmoeting en vertrouwen en zoals hij was, stond hij op en liep naar het graf, waarvan hij “verbaasd” terugkeerde (Lc. 24, 12). Dat was het begin van Petrus’ verrijzenis, de verrijzenis van zijn hart. Zonder toe te geven aan droefheid noch aan duisternis, maakte hij plaats voor de stem van de hoop: hij liet toe dat Gods licht in zijn hart binnenkwam, zonder het te doven.

Ook de vrouwen, die ’s morgens vroeg waren weggegaan om een werk van barmhartigheid te verrichten, om geurige kruiden naar het graf te brengen, hadden dezelfde ervaring. “Van schrik bevangen bogen zij het hoofd naar de grond” maar zij waren verward door de woorden van de engel: “Wat zoekt ge de levende bij de doden?” (Lc. 24, 5). 

Ook wij kunnen zoals Petrus en de vrouwen het leven niet vinden door bedroefd te blijven, zonder hoop, de gevangene van onszelf. Openen wij echter ons verzegelde graf voor de Heer zodat Jezus binnen kan en leven kan geven; brengen wij Hem de stenen van wrok en van het verleden, de zware rotsblokken van zwakheid en mislukkingen. Hij verlangt te komen en ons bij de hand te nemen, om ons uit de angst te trekken. Maar de eerste steen om deze nacht te doen wegrollen, is het tekort aan hoop, dat ons opsluit in onszelf. Moge de Heer ons bevrijden van de verschrikkelijk valstrik om christenen zonder hoop te zijn, die leven alsof de Heer niet verrezen is en alsof onze problemen het middelpunt van het leven zijn.

Wij zien problemen en zullen er voortdurend zien rondom ons en in ons. Die zullen er altijd zijn. Maar deze nacht moeten deze problemen belicht worden met het licht van de Verrezene, ze moeten in zekere zin geëvangeliseerd worden. Duisternis en angst mogen zich niet hechten aan de blik van de ziel en bezit nemen van het hart; luisteren wij naar het woord van de engel: “Hij (de Heer) is niet hier, Hij is verrezen” (Lc. 24, 6). Hij is onze grootste vreugde, Hij staat altijd aan onze zijde en zal ons nooit ontgoochelen. Dat is het fundament van de hoop, die geen gewoon optimisme is, noch een psychologische houding of goed bedoelde uitnodiging om ons moed te geven. Christelijke hoop is een gave van God, als wij uit onszelf treden en ons voor Hem open stellen. Deze hoop ontgoochelt niet want de Heilige Geest werd in ons hart uitgestort. Vgl. Rom. 5, 5 De Vertrooster maakt niet alles mooi, Hij ruimt het kwaad niet opeens weg met een toverstokje, maar Hij stort ware levenskracht in, die geen afwezigheid is van problemen maar de zekerheid altijd bemind en vergeven te zijn door Christus die zonde, dood en angst voor ons heeft overwonnen. Vandaag is het feest van onze hoop, de viering van deze zekerheid: niets of niemand zal ons ooit van Zijn liefde kunnen scheiden. Vgl. Rom. 8, 39  

De Heer leeft en wil onder de levenden gezocht worden. Na Hem ontmoet te hebben, zendt Hij iedereen uit om de boodschap van Pasen te brengen, om hoop te wekken en opnieuw te wekken in harten die bezwaard zijn door droefheid, in hen die het levenslicht moeilijk kunnen vinden. Daar is vandaag zo veel nood aan. Onszelf vergetend, als dienaars die blij zijn door de hoop, zijn wij geroepen om de Verrezene te verkondigen door het leven en de liefde ; anders zouden wij een internationale structuur zijn met een groot aantal aanhangers en goede regels maar niet in staat de hoop te geven waarnaar de wereld dorst.

Hoe kunnen wij onze hoop voeden? De liturgie van deze nacht geeft ons goede raad. Zij leert ons Gods werken te gedenken. De lezingen vertelden ons namelijk over Zijn trouw, de geschiedenis van Zijn liefde voor ons. Het levende Woord van God kan ons in deze liefdesgeschiedenis betrekken, door de hoop te voeden en de vreugde te verlevendigen. Het Evangelie dat wij hoorden, brengt het ons ook in herinnering; om de vrouwen hoop in te blazen, zeggen de engelen: “herinnert u hoe hij tot u gezegd heeft”. Vgl. Lc. 24, 6 Vergeten wij Zijn woord noch Zijn werken, anders zouden wij de hoop verliezen; gedenken wij integendeel de Heer, Zijn goedheid en Zijn woorden van leven die ons hebben geraakt; denken wij eraan en maken wij ze tot de onze, om wakers in de ochtend te zijn die de tekens van de Verrezene weten te ontdekken.

Dierbare broeders en zusters, Christus is verrezen! Stellen wij ons open voor de hoop en begeven wij ons op weg; moge de herinnering aan Zijn werken en woorden een schitterend licht zijn dat onze stappen in vertrouwen leidt naar het Pasen dat geen einde kent.