Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Het fenomeen van de verwaarlozing van de stervenden, dat zich in onze ontwikkelde maatschappij verspreidt, heeft verscheidene oorzaken en vele dimensies, die prominent in uw analyse aanwezig zijn.

Er bestaat een socio-culturele dimensie, die de naam draagt van "verhulling van de dood"; maatschappijen, gebaseerd op het criterium van het zoeken naar materiële welstand, voelen de dood als zinloos aan en, met de bedoeling die kwestie te ontwijken, stellen ze soms voor om de dood op pijnloze wijze te vervroegen. De zogenaamde "welzijnscultuur" vertoont vaak het onvermogen om de zin van het leven te vatten en situaties van lijden en beperking, die beide het deel zijn van de mens bij zijn ontmoeting met de dood. Zulk onvermogen is ernstig wanneer het zich voordoet in een vorm van humanisme dat zich sluit voor het transcendente en dat onvermogen vertaalt zich vaak in het verlies van het vertrouwen in de waarde van de mens en het leven.

Er bestaat vervolgens een filosofische en ideologisch dimensie, op basis waarvan men een beroep doet op de absolute autonomie van de mens, alsof die mens de schepper van zijn eigen leven zou zijn. In die optiek steunt men zich op het principe van de zelfbeschikking en komt men er eveneens toe zelfmoord en euthanasie op te hemelen als paradoxale vormen van bevestiging én vernietiging van zichzelf.

Er bestaat bovendien een medische en bijstandsdimensie, die gestalte krijgt in een tendens om de zorg voor zwaarzieken te beperken, zwaarzieken die dan naar sanitaire structuren worden gestuurd die niet steeds in staat zijn om een gepersonaliseerde en menselijke hulp aan te bieden. Het gevolg daarvan is dat de gehospitaliseerde persoon vaak alle contact met zijn familie verliest en onderworpen wordt aan een soort technologische hardnekkigheid die een aanslag is op zijn waardigheid.

En tenslotte bestaat er de duistere invloed van de zogenaamde "nuttigheids-ethiek" die tal van ontwikkelde maatschappijen ertoe brengt om productiviteit en efficiëntie tot maatstaf te nemen: in deze optiek worden zwaarzieken en stervenden, die nood hebben aan langdurige en deskundige zorgen, uit het oogpunt van kosten en baten aangevoeld als een last en een passief subject. Zulke mentaliteit is dus eigenlijk een aanmoediging om die zorg en steun te verminderen in de laatste levensfase.