21 november 1964
Het is ook algemeen bekend, met hoeveel liefde de oosterse christenen de heilige liturgie vieren, vooral de Eucharistie, de bron van het leven van de Kerk en het onderpand van de toekomstige heerlijkheid, waardoor de gelovigen, verenigd met hun bisschop, toegang hebben tot God de Vader door de Zoon, het Woord, dat mens geworden, gestorven en verheerlijkt is in de uitstorting van de Heilige Geest en zó in gemeenschap treden met de Allerheiligste Drie-eenheid en "deelachtig worden aan de goddelijke natuur" (2 Petr. 1, 4). Daarom wordt door de viering van de Eucharistie van de Heer in deze afzonderlijke Kerken de Kerk van God opgebouwd en tot groei gebracht H. Johannes Chrysostomos, Preek over het Evangelie volgens Johannes, In Joannem Homilia. XLVI: P.G. 59, 260-262; en de concelebratie brengt hun gemeenschap tot uitdrukking. In deze liturgische eredienst bezingen de oosterlingen in prachtige hymnen Maria, altijd Maagd, die door het oecumenisch concilie van Efeze plechtig werd uitgeroepen tot de allerheiligste Moeder van God, opdat Christus overeenkomstig de Schrift in echte en eigenlijke zin als de Zoon van God en de Zoon der mensen zou worden erkend. Ook eren zij in hun liturgie talrijke heiligen, onder wie de Vaders van de universele Kerk.
Omdat nu deze Kerken, ondanks de scheiding, echte sacramenten bezitten, vooral, krachtens de apostolische successie, het priesterschap en de Eucharistie, waardoor zij zeer nauw met ons verbonden blijven, is een zekere deelname aan elkaars heilige diensten, bij geschikte gelegenheden en met goedkeuring van het kerkelijk gezag, niet alleen mogelijk, maar ook raadzaam.
In het Oosten vindt men ook de rijkdom van die geestelijke tradities, waarvan wij de uitdrukking vooral zien in het monnikenwezen. Hierin heeft vanaf de roemrijke tijden van de Vaders de monastieke spiritualiteit gebloeid, die zich later verbreid heeft over het Westen en waaruit, als uit zijn bron, het kloosterwezen van de Latijnen is voortgekomen, om er daarna af en toe nieuwe kracht uit op te doen. Daarom wordt de katholieken dringend aanbevolen, veelvuldiger in contact te treden met deze geestelijke rijkdom van de oosterse Vaders, die de gehele mens verheffen tot de beschouwing van het goddelijke.
Laat iedereen ervan overtuigd zijn, dat het kennen, het waarderen, het in stand houden en het bevorderen van het rijke erfgoed van de oosterlingen op het gebied van liturgie en spiritualiteit van groot belang is om de volheid van de christelijke traditie getrouw te bewaren en de verzoening van de oosterse en westerse christenen te verwezenlijken.
Wat hierboven is gezegd omtrent de rechtmatige verscheidenheid, willen wij ook graag toepassen op het verschil in de theologische formulering van de leer. Bij de bestudering immers van de geopenbaarde waarheid heeft men in het Oosten en het Westen verschillende methoden en wegen gevolgd om het goddelijke te benaderen en te belijden. Het is dus niet te verwonderen, dat de een sommige aspecten van een geopenbaard mysterie soms juister ziet en duidelijker naar voren brengt dan de ander, zodat men dan moet zeggen, dat die verschillende theologische formuleringen vaak elkaar aanvullen in plaats van elkaar tegen te spreken. Wat de authentieke theologische tradities van de oosterlingen betreft: men moet erkennen, dat ze uitstekend gefundeerd zijn in de Heilige Schrift, steun en expressie vinden in het liturgisch leven, gevoed worden door de apostolische traditie en door de geschriften van de Vaders en geestelijke schrijvers uit het Oosten, en dat ze de juiste inrichting van het leven beogen en zelfs willen leiden tot de volmaakte beschouwing van de christelijke waarheid.
Dit heilig Concilie dankt God, dat talrijke kinderen van de katholieke Kerk in het Oosten, die dit erfgoed bewaren en het zuiverder en volmaakter willen beleven, reeds in volledige gemeenschap leven met hun broeders, die de westerse traditie volgen, en het verklaart, dat heel dit geestelijk en liturgisch, disciplinair en theologisch erfgoed in zijn verschillende tradities behoort tot de volle katholiciteit en apostoliciteit van de Kerk.
