Het leven is een gave van God en een mysterie dat ons overstijgt. Daarom mag men op geen enkele wijze het begin en het eindstadium ervan weggooien. Integendeel, het is noodzakelijk voor deze fases een bijzondere aandacht te waarborgen. Tegenwoordig “beschouwt men” te gemakkelijk “het menselijk wezen in zichzelf als een consumptiegoed dat men kan gebruiken en vervolgens weggooien. Wij hebben een “wegwerpcultuur” ingevoerd, die zelfs wordt bevorderd”. Paus Franciscus, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag - Naar aanleiding van de Bisschoppensynode 2012 over de nieuwe evangelisatie, Evangelii Gaudium (24 nov 2013), 53 Wat dit betreft, is het de taak van het gezin, ondersteund door heel de maatschappij, het leven dat wordt geboren, te ontvangen en te zorgen voor de laatste fase ervan. Ten opzichte van het drama van de abortus bevestigt de Kerk vóór alles het heilige en onschendbaar karakter van het menselijk leven en zet zij zich concreet in ten gunste hiervan. Vgl. Paus Franciscus, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag - Naar aanleiding van de Bisschoppensynode 2012 over de nieuwe evangelisatie, Evangelii Gaudium (24 nov 2013), 58 Dankzij haar instellingen biedt zij advies voor zwangeren, ondersteunt zij kindmoeders, staat zij in de steek gelaten kinderen bij, is zij hen nabij die abortus hebben ondergaan. Voor hen die werken in de gezondheidszorg, wijst men op de morele plicht van het gewetensbezwaar. De Kerk voelt eveneens niet alleen de noodzaak het recht op een natuurlijke dood te bevestigen, terwijl doorbehandelen en euthanasie worden vermeden, maar zij zorgt ook voor ouderen, beschermt gehandicapten, staat terminale zieken bij, troost de stervenden en wijst de doodstraf ten stelligste af. Vgl. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 2258

265 Synodevaders stemmend: placet - 247; non placet - 11 -> aangenomen.