
24 oktober 2015
RELATIO FINALIS - SYNODE 2015 | |||
► | HET GEZIN IN HET PLAN VAN GOD | ||
► | Naar de kerkelijke volheid van het gezin | ||
► | De genade van de bekering en van de vervulling |
De Kerk blijft de echtgenoten nabij van wie de band zodanig is verzwakt dat er zich een gevaar van scheiding voordoet. In het geval dat men komt tot een droevig einde van de relatie, voelt de Kerk de plicht dit moment van lijden te begeleiden, zodat er tenminste geen rampzalige tegenstellingen tussen de echtgenoten ontstaan. Bijzondere aandacht moet vooral worden geschonken aan de kinderen, die het eerst worden getroffen door de scheiding, opdat zij zo weinig mogelijk eronder te lijden hebben: “wanneer papa en mama elkaar pijn doen, leidt de ziel van het kind er erg onder”. Paus Franciscus, Audiëntie, Sint Pietersplein, Het gezin - 20. Kwetsuren (I) (24 juni 2015), 2 De blik van Christus, waarvan het licht iedere mens verlicht Vgl. Joh. 1, 9 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 22 inspireert de pastorale zorg van de Kerk voor de gelovigen die eenvoudigweg samenleven of alleen een burgerlijk huwelijk voor de wet hebben gesloten of zijn gescheiden en opnieuw zijn gehuwd. In het perspectief van de goddelijke pedagogie richt de Kerk zich met liefde tot hen die op een onvolmaakte wijze deelhebben aan haar leven: zij smeekt met hen de genade van bekering af, zij bemoedigt hen het goede te doen, voor elkaar met liefde te zorgen en zich ten dienste te stellen van de gemeenschap waarin zij leven en werken. Het is wenselijk dat er in de bisdommen trajecten van onderscheiding en betrokkenheid van deze personen worden bevorderd als hulp bij en een bemoediging tot een bewuste en coherente keuze. De paren moeten worden geïnformeerd over de mogelijkheid hun toevlucht te nemen tot een proces van nietigverklaring van het huwelijk.
265 Synodevaders stemmend: placet - 244; non placet - 15 -> aangenomen.
Wanneer de verbintenis door een publieke band tot een duidelijke stabiliteit komt - en is gekenmerkt door diepe genegenheid, verantwoordelijkheid ten opzichte van de kinderen, het vermogen om moeilijkheden te overwinnen - dan kan deze worden gezien als een gelegenheid om te begeleiden naar het sacrament van het huwelijk, waar dat mogelijk is. Anders is het indien men niet met het oog op een toekomstig huwelijk tot samenleven besluit, maar het voornemen om een geïnstitutionaliseerde verhouding tot stand te brengen ontbreekt. De werkelijkheid van een burgerlijk huwelijk tussen man en vrouw, een traditioneel huwelijk en, met de nodige verschillen, ook het samenleven is een in veel landen opkomend verschijnsel. Bovendien vraagt de situatie van gelovigen die een nieuwe verbintenis tot stand hebben gebracht, om een bijzondere pastorale aandacht: “In deze decennia [...] is het bewustzijn zeer gegroeid dat een broederlijke en attente opvang in liefde en waarheid noodzakelijk is jegens de gedoopten die een nieuw samenleven tot stand hebben gebracht na het mislukken van een sacramenteel huwelijk; deze personen zijn werkelijk helemaal niet geëxcommuniceerd”. Paus Franciscus, Audiëntie, Aula Paulus VI, Het gezin - 21. Kwetsuren (II) (5 aug 2015), 3
265 Synodevaders stemmend: placet - 236; non placet - 21 -> aangenomen.