24 oktober 2015
De vruchtbaarheid van de echtgenoten is in volle zin geestelijk: zij zijn levende sacramentele tekenen, een bron van leven voor de christelijke gemeenschap en de wereld. De daad van het doorgeven van het leven, die de “onlosmakelijke band” laat zien tussen de waarde van eenwording en voortplanting - door de zalige Paulus VI benadrukt Vgl. H. Paus Paulus VI, Encycliek, Het menselijk leven en geboorteregelingen, Humanae Vitae (25 juli 1968), 12 -, moet worden begrepen vanuit de optiek van de verantwoordelijkheid van de ouders bij de inzet voor de zorg voor en de christelijke opvoeding van de kinderen. Dit is de kostbaarste vrucht van de huwelijksliefde. Daar het kind een persoon is, overstijgt het hen die het hebben voortgebracht. “Zoon en dochter zijn betekent immers volgens het plan van God in zich de herinnering aan en de hoop op een liefde dragen die zichzelf heeft verwezenlijkt door nu juist het leven van een ander menselijk, oorspronkelijk en nieuw wezen te ontsteken. En voor de ouders is elk kind zichzelf, is het anders, is het verschillend”. Paus Franciscus, AudiĆ«ntie, Sint Pietersplein, Het gezin - 4. Kinderen (11 feb 2015), 2 De schoonheid van de wederzijdse en belangeloze gave, de vreugde om het leven dat wordt geboren, en de liefdevolle zorg voor alle leden, van jong tot oud, zijn enkele van de vruchten die het antwoord op de roeping van het gezin uniek en onvervangbaar maken. De gezinsrelaties dragen op een beslissende wijze bij aan een solidaire en broederlijke opbouw van de menselijke samenleving, die niet gereduceerd kan worden tot het samenleven van bewoners van een gebied of burgers van een staat.
265 Synodevaders stemmend: placet - 252; non placet - 6 -> aangenomen.