Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Er is een zeer sterke band tussen het mysterie van de schepping als gave die voortvloeit uit de liefde en dat gelukkig makend 'begin' van het bestaan van de mens als man en vrouw, in heel de waarheid van hun lichaam en hun sekse, die louter en alleen de waarheid is van een gemeenschap tussen de personen. Toen de eerste man bij het zien van de eerste vrouw uitriep: 'Eindelijk been van mijn gebeente en vlees van mijn vlees' (Gen. 2, 23), bevestigde hij gewoon de menselijke identiteit van beiden. Met die uitroep schijnt hij te zeggen: eindelijk een lichaam dat de 'persoon' uitdrukt.

Volgens een daaraan voorafgaande passage van het jahwistische verhaal kan men ook zeggen: dit 'lichaam' onthult de 'levende ziel' die de mens werd toen Jahwe-God hem het leven inblies vgl. Gen. 2, 7, waardoor zijn eenzaamheid tegenover alle andere levende wezens begon. Juist uit de diepte van die oorspronkelijke eenzaamheid stappend, rijst de mens nu omhoog naar de dimensie van de wederzijdse gave, waarvan de uitdrukkingsvorm het menselijk lichaam is (en juist daarom ook uitdrukkingsvorm van zijn bestaan als persoon) in heel de oorspronkelijke waarheid van de mannelijkheid en de vrouwelijkheid daarvan.

Het lichaam dat het vrouw-zijn uitdrukt 'voor' het man-zijn en omgekeerd het man-zijn 'voor' het vrouw-zijn, laat de wederkerigheid en de gemeenschap van personen zien. Het drukt die uit in de gave als fundamentele karakteristiek van het bestaan als persoon. Dat is dus het lichaam: een getuige van de schepping als fundamen­tele gave, dus een getuige van de liefde als bron waaruit dit 'geven' zelf ontstaan is. Het man-zijn en vrouw-zijn - de sekse dus - is het oorspronkelijke teken van een scheppende schenking, van een bewustwording bij de mens, man en vrouw, van een gave die bij wijze van spreken in de oorspronkelijke vorm wordt beleefd. En met die betekenis gaat de sekse een plaats innemen in de theologie van het lichaam.